mama en dochter maken samen rugzak klaar

De struggle met tijd

26/09/2024

Het was op een maandagmiddag tijdens mijn lunchpauze dat ik het in een online artikel las: de nieuw gevormde regering zal waarschijnlijk een nieuw besluit nemen over de pensioenleeftijd.  67 jaar.

Echt? What the fuck? 67 jaar? Serieus? Ik ben op mypension gaan nakijken wanneer ik op pensioen “mag” gaan. Dat is blijkbaar op 01/06/2056 … dus ik moet nog 32 jaar werken. Dan ben ik effectief 67 jaar. In mijn hoofd ben ik dan echter al halfdood en zou het ‘leven vanaf je pensioen pas moeten beginnen’. Volledig foute redenatie dus … 

Kortsluiting in mijn hoofd. Als HR-verantwoordelijke kan ik niet zomaar zeggen wat ik denk dus ik houd dit voor mezelf. De tranen schieten in m’n ogen, maar ik blijf kijken op m’n scherm. Niemand die het ziet. Gelukkig maar! Binnenin huil ik. Ik weet niet wat er gebeurt, maar de paniek slaat toe. 

Zoals ik goed kan en mezelf goed aangeleerd heb: masker op en ‘keep on smiling’. M’n gedachten dwalen heel de middag af. ‘Is dit het dan?’ Moet ik dit nog 32 jaar doen? Opstaan, werken, eten, zorgen, slapen. Want - kort door de bocht - dat is het leven, toch? 

Oké, in het weekend feestjes, eens gaan eten, afspreken met vrienden, genieten van de kids die steeds groter worden. Maar als je dan eens een feestje in het weekend hebt gehad, zoals afgelopen weekend, smaakt de heerlijke rosé van zaterdag, op maandagochtend veel bitterder. We moeten naarmate de jaren vorderen steeds langer recupereren en moeten vooral “blijven gaan” in deze ratrace. Alle ballen in de lucht houden! Liefst geen enkele laten vallen! 

Elke dag weer hetzelfde gevecht tegen die klok, op tijd op school zijn, gaan werken, nog snel langs de winkel, op tijd eten op tafel (liefst nog vers voor wat vitamientjes), de keuken opruimen, zien dat de was gedaan is, anders zijn de kasten niet gevuld, op tijd aan de hobby’s staan, helpen bij huiswerk, zorgen voor rustmomentje met de kids, even tv en slapen. Maar hé, we moeten gelukkig zijn, ‘want we zijn bij de goeie’. 

We kunnen kopen en doen wat we willen, in de mate van het mogelijke natuurlijk. Realistisch en voetjes op de grond, gaan werken anders kom je er niet. Dankbaar zijn om het geluk gehad te hebben dat ik een opvoeding gekregen heb waarin ik de juiste waarden en normen geleerd heb. Ik hoop deze te kunnen doorgeven, maar de tijd lijkt me zo snel in te halen dat ik de tijd niet krijg om even stil te staan. 

Wat wil ik? Wil ik dit? Wil ik dit nog 32 jaar doen? Aan dit tempo? Nee … ik wil zo graag meer genieten van mijn kinderen … maar de tijd is zo kort.

Twintig dagen verlof op een heel jaar. ‘Als je zaagt dat je te weinig verlof hebt, moet je maar naar het onderwijs gaan,’ krijg je dan te horen. Klopt hé? Nee, dank u.

Wauw, wat een geweldig systeem. Dat kostbare verlof, allemaal ingepland om die vele vakanties op te vangen en waarbij je je dan super schuldig voelt als ze tijdens vakanties toch naar de opvang moeten omdat de verlofuren op zijn. Gelukkig nemen oma en vokke nog wat dagen voor hun rekening, maar ook hierin voel ik me schuldig. Zij worden er tenslotte ook niet jonger op.

Maar ben ik gelukkig? Ja … Ik heb twee prachtige zonen en een fantastische man, allemaal volledig gezond. We hebben een gezellige thuis. Waarom dan zo zagen, waarom die paniek? Ik weet het zelf niet. 

Misschien is dit toch niet de job die ik wil. De uren zijn ideaal om te combineren met de kinderen. Heb ik deze job gekozen voor de zekerheid, stabiliteit en voor de schooluren van de kinderen? Absoluut! Heb ik een contract waarmee ik vastgebonden ben en niet weg kan? Zeker niet. 

Ach, we zien wel wat de toekomst brengt. Morgen weer een nieuwe dag. Blij om elke dag de onbezonnen lach op mijn kinderen hun gezicht te mogen zien. Maar ergens ook de angst voor hen … De druk van de maatschappij ligt nu al zo hoog. Hoeveel verwachten wij van hen? Hoeveel mogen wij eigenlijk verwachten? 

Ze moeten mee … Moeten mee racen tegen die klok. Mag het eventjes rustiger aan? Even geen huiswerk? Laat een kind toch een kind zijn. Ik hoop dat ze later mogen worden wat ze willen worden en oprecht gelukkig mogen zijn. 

Weet dat mama jullie steeds onder haar vleugels zou willen houden. Maar jullie hebben het recht om te ontdekken en om de wereld te verkennen. Maar blijf voorlopig nog maar in onze veilige cocon. De tijd gaat al zo snel …

S.