Of mijn leven veel veranderd is sinds ik papa ben?
Waarna hij vertelt over de strubbelingen in zijn leven. Hij klaagt dat hij moeilijk een parkeerplaats vindt voor zijn luxejacht. Of dat hij genoodzaakt is tot een staycation in zijn eigen tuin met zwembad, tennisveld, pretpark en golfterrein.
Soit, de vraag stellen, is ze beantwoorden. Aan het eind lees je:
Word schandalig rijk.
Ik vind dit keer op keer grappig. Het is een vraag die we ons allemaal wel eens stellen. Dromen van die onbereikbare, grote jackpot. Je kruist wat bolletjes aan, enkele dagen later rollen een hoop balletjes door een gat waarna jouw getallencombinatie verschijnt op het scherm. En nog een beetje later is het scherm van je smartphone te klein om alle cijfers op je bankrekening te lezen.
Fantastisch. En toch, meespelen doe ik nooit. Wiskunde was nooit mijn beste vak maar ik snap er wel zoveel van dat ik weet dat ik nooit zal winnen. Het verhaaltje in de reclamespot vind ik echter keer op keer fantastisch.
In mijn dichte omgeving ken ik geen miljonairs. Of ze verbergen het heel goed op café. En toch blijft dat verhaal van die reclamespot zó herkenbaar.
Alleen tel ik in mijn situatie geen centjes maar kindjes. Ik heb er twee. Het zijn, uiteraard, schatten. Maar, iedere ouder kent de ‘maar’ na een lofzang aan zijn kind, ik kan niet ontkennen dat er misschien wel wat veranderd is in mijn leven sinds ik kindjes ‘won’.
Ik ben 31 jaar. In onze omgeving zijn kinderen dus een trending topic. Vrienden die (nog) geen kinderen hebben, stellen soms de vraag:
Is jouw leven veranderd sinds je papa bent?
Ik waan me dan ook even een sullige domkop en antwoord beleefd op hun vraag:
Goh, niet echt.
Ik slaap nog steeds. Misschien een pak minder dan voorheen. Laat ik mij zo uitdrukken: ik doe mijn ogen soms toe als het donker is. Ik droom dan van uitslapen en ononderbroken nachten. Maar nooit lang.
Ik ontbijt nog steeds. De aangename radiostem op de achtergrond is wel vervangen door een Hollands sprekende pop die door een technisch mankement erbarmelijk articuleert en continu blijft hangen in haar zinnen maar toch weigert de geest te geven.
Ik lees nog steeds graag een boek. Het kost mij alleen een half jaar de tijd en soms vergeet ik de naam van het hoofdpersonage. Mijn boek verdwijnt soms ook spoorloos om dan plots op te duiken in een prinsessenkasteel waar het dienst doet als tafel voor het verjaardagsfeest van de prinses.
Ik zie mijn vrouw nog altijd graag. Vooral als het haar beurt is om ‘s nachts op te staan.
Ik zie mijn vrienden nog steeds. Onze gespreksonderwerpen zijn wel een beetje veranderd. We praten nu over hoe je het best een paardenstaart kan maken met het haar van je dochter en hoe lang je een baby mag laten huilen totdat het ingaat tegen het Kinderrechtenverdag.
Ik ga nog altijd op vakantie. De weg ernaartoe voelt wel duizend maal langer aan met twee springveren op de achterbank. In ons vakantiehuisje ben ik nu ook aangeduid tot de expert ‘donker maken van een kinderslaapkamer met willekeurige objecten die in de kamer liggen’.
Ik werk nog steeds. Mijn perceptie van een werkdag is wel anders. Als ik toekom op kantoor dan heb ik het gevoel al een werkdag achter de rug te hebben. Wat ook wel klopt. De dagploeg en de nachtploeg zijn gefusioneerd.
Ik kijk nog steeds televisie. Studio 100 is nu wel mijn meest bekeken kanaal en mijn opnamerecorder lijkt wel een verzameling Disney films. Ik ontdekte ook nieuwe televisiekanalen die non-stop tekenfilms tonen. En op YouTube ging een volledig nieuwe wereld open.
Ik ga ook nog steeds naar het toilet. Alleen zwaait de deur regelmatig open en krijg ik de vraag of ik pipi of kaka aan het doen ben.
Ik ga nog steeds uit. Maar na twee pinten ben ik zat, vind ik dat de muziek (waarvan ik geen enkel liedje meer ken) véél te luid staat en ik begin om 23u af te ronden. Om dan uiteindelijk toch te blijven hangen en volledig te vergeten dat het mijn beurt was om ‘s nachts op te staan.
Ik doe nog steeds boodschappen. Het duurt nu misschien een beetje langer en mijn kar telt opvallend meer snoep en brol met het hoofd van een Disney figuur op. En ik heb meer bekijks. Vooral als mijn kind zich in een crisis stort omdat ik besluit geen Maya wafeltjes mee te nemen.
Ik koop nog steeds Maya wafeltjes. Oké, dit is niet waar. Maar ik schrijf dit om mezelf te goed te praten na de vorige alinea wanneer ik uiteindelijk plooi om mijn stampvoetend kind uit de supermarkt te krijgen.
Dus, om samen te vatten:
Is mijn leven veranderd sinds ik papa ben?
Goh, niet echt.
Maar hé, schandalig rijk ben ik wél geworden.
Deze blog verscheen eerder hier.
