Ik heb één mama vriendin ... Iemand bij wie ik me niet anders moet voordoen. Niet als mama of persoon. Ik weet dat ze achter mijn rug niets hoeft te zeggen, dat zal ze direct doen.
Die ene vriendin …
Bij wie ons gezin zich helemaal goed voelt. Onze dochters spelen samen. De papa's kunnen zich vermaken en wij kunnen kletsen.
Die ik weken niet hoor. Maar we kunnen steeds weer de draad oppikken, waar we hem even uit het oog verloren. Hey, we hebben allemaal onze ballen in de lucht te houden.
Van wie ik weet dat uiterlijke schijn ons allebei niet bezighoudt. Liever gezellig samen aan tafel veel te veel eten dan zeuren over onze spannende broek. We zijn blij met wie we zijn. Zou dat niet zo zijn, dan maken we daar wel werk van.
Die dezelfde jeugd heeft gehad. Ze snapt me. Als persoon. Als mama. Als mijn geduld op is en ik uitschiet, zit ze te lachen omdat ze beseft dat ze in de spiegel aan het kijken is.
Met wie ik mijn tienerjaren heb beleefd. Onze tijden zijn we nog niet vergeten en heel soms brengen we die versie van onszelf nog eens naar boven. Maar gezellig samen zijn vinden we ook best oké.
Die me ook koppelde aan mijn lief, nadat we elkaar lange tijd uit het oog verloren. Tienerjaren, ge kent ze wel. Ondertussen zijn we al meer dan vijf jaar terug in elkaars leven. Maar het voelt alsof we mekaar nooit verloren.
Die zoveel facetten van wie ik ben als persoon begrijpt. Ze geeft me zoveel. Ik denk dat ze niet half beseft hoeveel ze voor mij betekent. Dankjewel voor de vriendin, mens, mama, die je bent!
