mama en zoon

En toen moest ik het plots alleen zien te redden

11/01/2023

Elf jaar geleden stond onze wereld stil. Ik was een jonge vrouw van 25 jaar. Ons huisje volledig zelf gerenoveerd samen met mijn partner, klaar om ons leven samen verder uit te bouwen. Een kindje was zeker welkom. Het was even een klein strijd, maar ons wormpie kwam op 7 januari 2011 ter wereld. Milo leek erg hard op zijn papa, maar de mooie rossige schijn op zijn haartjes had hij van de mama. 

Hele fiere ouders waren we, samen de dagelijkse beslommeringen aanpakken, eten, verzorgen, spelen. Niets was ons te veel, want we deden het samen. We doopten onze knapperd op Nothing Else Matters van Metallica, de papa zijn lievelingsmuziek. Met groene eendjes met onze waarden erop lieten we Milo toe in onze wereld. 

Het dagelijkse leven ging zijn gewone gangetje. Mijn partner kreeg in oktober te horen dat hij ploegbaas zou worden, een job waar hij al jaren naar uitkeek. Hij mocht in november starten. Zijn vierploegensysteem kroop hem vaak in de kleren, hij miste soms te veel van onze zoon en dit stoorde hem erg. Hij wou meer werken naar zijn mooie dagjob zonder die vier posten.


Op 18 november sloeg het noodlot toe. Mijn partner kreeg om 23.30 een ongeval op 1 km van onze woning. Ik was ondertussen thuis aan het wachten op hem, want hij was heel punctueel en altijd op tijd thuis. Maar de tijd tikte door en het werd kwart voor twaalf. Ik kreeg een krop in de keel en begon te bellen naar wie ik kon om na te gaan of hij al vertrokken was van zijn kaartavond. Hij was al zeker een half uur weg zeiden ze mij. 

Ik belde mij papa op en die ging kijken of hij hem ergens zag staan met autopech of zo. Maar eens mijn papa de berg op reed zag hij allemaal flikkerlichten en een rood tentje. De politie herkende mijn papa en kwam onmiddellijk naar hem toe. ‘Het is te laat,’ zei de politieagent (mijn buurman). ‘Ga je vrouw halen en ga naar je dochter.’ 

Dat deed mijn papa. Toen ze aanbelden, wist ik het … Ik heb een gil geslagen en Milo, die al sliep, werd wakker. Ik repte me naar boven en kreeg hem weer stil. Die dag heb ik geen traan meer gelaten. De hele nacht kwamen er mensen toe en moest ik iedereen opbellen om te melden dat mijn ‘FANO’ (bijnaam van mijn partner) er niet meer was. Dat verhaal heb ik wel honderd keer herhaald die dag en de dagen erna. Veel mensen kwamen langs, de begrafenis passeerde en ook de hoeveelheid mensen. Velen die aangaven dat ze mij zouden steunen om FANO levend te houden voor Milo bleven weg, en er kwamen anderen met steun van wie ik het niet verwachtte. 

De jaren tikken weg, de tijd loopt. Elke mijlpaal in Milo zijn jonge leven heb ik alleen opgevangen. Ik heb mezelf weggecijferd voor Milo, maar verloor me ook in een foute relatie waarna we terug uit elkaar gingen. Mijn leven werd na al die jaren even een puinhoop. Milo heeft mij altijd erbovenop geholpen, maar ik denk nog heel vaak aan de woorden die mijn dokter sprak na het ongeval. 

Milo was namelijk een heel moeilijk eter na het ongeval, slapen en eten wou hij niet meer. Zijn geliefde papa (hij kon net ‘papa’ zeggen) kwam niet meer door de deur als Milo in de zetel stond om even gek te doen. De dokter zei me dat het een kereltje was met een sterk karakter en dat er medisch niets aan de hand was met Milo, maar dat hij de situatie zo aanvoelde en dit zijn reactie was op het gebeuren. 

Milo zou later in zijn leven nog reacties uiten van zijn grote verlies van papa. Het dagelijks, wekelijks, maandelijks beleven van moeilijke momenten werd niet alleen voor mij zwaarder, maar nu draag ik dit ook elke dag voor Milo mee. Hij is zeer mondig en pienter. Hij wil alles weten en weet ook dat hij alsmaar meer op zijn papa lijkt. Hij plaagt me hier vaak mee, maar ik weet dat het zijn manier is om ermee om te gaan dat zijn papa er nooit zal zijn als hij hem nodig heeft, fysiek dan. Want Milo zoekt wel allerlei manier om zijn verhalen met papa te delen en raad te vragen. 

Tijd heelt alle wonden zeggen ze, maar er bestaat niet echt een uitdrukking die aangeeft dat deze pijn niet te helen valt en iets blijvends weggenomen heeft wat we nooit meer kunnen aanvullen met iets anders. 

Ik wil niet alleen maar de kommer en kwel van mijn verhaal delen. Ik heb hier zeer grote lessen uit geleerd. Ik weet dat je effectief je echte vrienden op één hand kan tellen, dat je eerst grote fouten begaat in het leven om dan het grote geluk op liefdesvlak tegen te komen wanneer je het niet verwacht en dat de liefde van je kind onvoorwaardelijk is (hij noemt me zelfs zijn held). 

Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor alle lieve mensen om me heen die mij nemen met grillen en grollen en dagelijks aanvullingen doen in ons leven die we met open armen ontvangen.  

 

Kirsten Vlayen
 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes