Half mama
Mijn nieuwe partner heeft ook drie kinderen en we wonen samen. Dus wanneer mijn kinderen er niet zijn, geniet ik nog wel altijd van het ‘zorgen voor'. Maar dat is niet 'mama zijn'. Dat ambieer ik ook niet. Hoewel deze kinderen mij ondertussen ook nauw aan het hart liggen, blijft het uiteraard heel anders.
En toch moet ik het eerlijk toegeven ... Heel soms is het ook een verademing om niet voltijds geclaimd te worden. Om een week minder was en strijk te hebben. Om geen boterhammen te moeten smeren. Om niemand op tijd in bed te moeten krijgen. De plus-kinderen zijn namelijk iets ouder, dus dat hoeft allemaal niet meer.
Toch vraag ik het me soms af. Moet ik me dan schuldig voelen omdat ik ook van die weken kan genieten? Voor alle duidelijkheid, ik mis het dan ook wel, bel bijna dagelijks. Gewoon even "hallo, hoe was het op school vandaag?"
Halftijds mama zijn was niet waar ik voor koos toen ik aan kinderen dacht. Maar verschillende situaties hebben dat nu eenmaal zo ver gebracht. Het was een bewuste keuze om terug gelukkig te kunnen worden. Ook al moet ik mijn weg in die nieuwe rol nog even verder zoeken, ik zou het allemaal opnieuw doen.
Want liever een halftijdse gelukkige mama dan een voltijds mama die zichzelf niet kan zijn, toch?
Cindy
