Het tweede-kind-dilemma: ik wil geen tweede kindje, maar die beslissing doet toch een beetje pijn

Intussen werden rond mij nieuwe baby’s geboren. Baby’s die met open armen verwelkomd werden in hun nieuwe gezin. Zonder enige twijfel, zonder enige melancholie over een verloren drie-eenheid.

Dat deed me iets beseffen.

Ik wil geen tweede kindje

Intussen zie ik het klaar en duidelijk. Ik zal jullie nooit in mijn armen houden. Ik zal nooit een donkere krullenbol zien opgroeien, die zoveel meer op mij lijkt dan op jullie vader. Ik zal nooit de kans krijgen om een stoer meisje op te voeden. En dat is mijn eigen keuze. Het hier neerschrijven, zorgt nog steeds een knoop in mijn maag. Maar dat is niet genoeg.  

Ik besef nu dat ik iets al te lang ontken: ik wil geen tweede kind. En ik wil al zeker geen tweede zwangerschap en baby.

Gemis

Betekent dat dat ik niet van jullie hou of dat gemis nooit voel?

Allesbehalve. In mijn hoofd hebben jullie al een persoonlijkheid en een gezicht. In mijn hoofd zie ik jullie dollen met jullie broer in de zetel. In de toekomst zie ik jullie afstuderen, trouwen, kinderen krijgen. Ik zie jullie ons bezoeken in het rusthuis. En vooral die droom doet pijn. Het is niet zozeer het kind dat ik mis, maar het ideaalbeeld dat ik opgeef.

Ik wil mezelf niet voorbijlopen

Maar er is ook die andere realiteit die ik onder ogen moet zien. Er zijn twee mensen die ik ook graag zie: mijn partner en mezelf. Ik weet dat ik geen gelukkige vrouw zal zijn als daar nog minder tijd voor overblijft. En ik wil nu leven en genieten van elke dag, zonder het gevoel dat ik mezelf voorbijloop of verlies in zorgtaken.

Wezenlijk verschil met een eerste kindje

Als ik eerlijk ben, is er een wezenlijk verschil met de eerste keer dat ik over een kind nadacht.

Dat was amper een keuze. Mijn hele wezen, mijn lichaam schreeuwde letterlijk om een kind.

Toen dat geen evidentie bleek te zijn, werd ik overspoeld door een immens verdriet. Een verdriet dat me letterlijk verteerde. De dag dat jullie broer eindelijk geboren werd, was een van de gelukkigste dagen van mijn leven. Hij is mijn alles. Nog elke dag kijk ik naar dat kleine mirakel dat hier rondloopt.

Nu voel ik dat allesverterende verlangen niet. En dat is niet eerlijk. Niet tegenover jullie en niet tegenover mezelf.