Al van in mijn buik voelde ik dat er iets niet zou kloppen. Je was te rustig, het voelde anders. Ik denk dat dit het buitennormale moederinstinct is, het maakt je al meteen een echte mama. Het duurde ook even voor de dokters mij geloofden.
En ja, na een jaar kreeg ik het verdict: mijn zoon heeft een verstandelijke beperking. Ik spreek het nog steeds niet graag op die manier uit na elf jaar. Voor mij is hij gewoon mijn zoon, net zoals mijn andere zoon.
Maar terwijl de jaren voorbij zijn gegaan en je niet meer dat kleine, soms wel heel koppige kindje bent, begint het met momenten weleens zwaar te worden. Vind ik als mama de juiste handgrepen niet meer.
Ik heb al enorm veel pech gehad de laatste jaren buiten het mama zijn en stond er alleen voor, maar mama's die hebben de sterkste rug die er is en dragen die veel te zware rugzak wel. We zijn nu eenmaal superhelden. Tot vandaag!
Vandaag gingen we op onderzoek. Je wist heel goed wat er ging gebeuren. Een EEG-scan: er zouden heel veel draadjes op jouw hoofdje geplakt worden en dan kreeg je "superkrachten", die wilde je wel heel graag hebben. In de wachtzaal zag ik al enkele donderwolken boven ons hoofd hangen.
Ik dacht nog in mijzelf “adem in, adem uit, je kan het”. Je naam werd geroepen, eindelijk jouw beurt. Maar het duurde te lang, je wilde niet meer naar binnen en je enige optie was weglopen. Met al mijn kracht moest ik jou tegenhouden, want het gevaar van auto's ken je niet.
Na 40 minuten en een serieuze zweetuitbarsting bij mama waren we eindelijk binnen voor het onderzoek en mochten we op gesprek bij de neuroloog. We kregen goed nieuws: er was geen epilepsie meer te zien , je bent nu een jaar medicatie- en epilepsievrij.
Maar toen .... Toen gebeurde het. Er krakte iets in mij. Ik kon het niet meer aan. De grond onder mijn voeten zakte precies weg. Hoe komt het dat ik niet gewoon even op onderzoek kan, dat we zelfs niet naar de winkel kunnen of een doodgewone wandeling, gewoon eens eventjes zorgeloos? Zonder dat mama met een non stop stressgevoel zit?
Blijkbaar heeft die stress-pot ook een max en kan die overlopen. Na 30 minuten bij de neuroloog en een emmer vol tranen gingen we naar huis. Je keek naar mij en snapte niet hoe moeilijk het is en waar die tranen eigenlijk vandaan komen. Tuurlijk snap je dat niet, eigenlijk is er niemand die voelt wat ik voel. Het is een combinatie van machteloosheid, radeloosheid, eenzaamheid, verdriet en die batterijen die plots op zijn.
Je keek naar mij met een mooie glimlach en zei: ‘Mama, jij bent lief!’
En gewoon dit kleine gebaar van jou zorgt onmiddellijk voor een eerste kleine oplading. Hoewel ik nu zeg ‘ik kan niet meer, ik ben op, het is genoeg’, weet ik dat het uiteindelijk mijn eigen kindjes zijn die me weer zullen opladen en dat mijn hoofd en lijf dan wel weer zal kunnen.
Ik vind het als mama, of gewoon als mezelf zonder het mamagedeelte, soms moeilijk om mijn trots aan de kant te zetten en te zeggen ‘Het lukt niet, help!’ En de tranen die ik liet, dat zijn tranen omdat ik het goed wil doen, omdat ik wil dat alles goed loopt, op welke manier dan ook. Het maakt mij, de stoere, alleen maar meer mens. En dat maakt van mij als mama een echte mama. Kindjes ... het is met vallen en opstaan, met lachen en tranen. Maar vooral met heel veel liefde. En het is ok als het even niet ok is.
Mijn les:
Schaamte naar de wereld zou op die momenten niet mogen. Daarom mijn tekst naar iedereen - ik weet dat ik niet de enige mama ben die eens op is. Je hoeft er zelfs geen mama voor te zijn. Maar we moeten dat niet wegsteken, het mag, het is ok!
Af en toe eens ventileren en zeker goed voor onszelf zorgen is een missie, want ook wij zijn belangrijk. (Ik zal dan toch maar eens die chocolade opeten tijdens mijn nieuwjaarsvoornemen om te diëten.) Als er iets is dat ik wil leren, is het vooral zacht zijn voor mezelf zoals ik ben voor anderen. Niet zo kritisch zijn. Loslaten. De draaimolen aan denken in mijn hoofd af en toe laten stilstaan.
Oh en het belangrijkste: mijn twee zonen, ik zie jullie graag!
