Kunnen we stoppen met te zeggen “dat we maar 18 zomers hebben met onze kinderen”?

Ik moet toegeven dat het me toch even de adem benam toen ik voor het eerst iets hoorde over die “18 zomers”. En dat ik lichtjes panikeerde. Waarschijnlijk zou ik zelfs iets meer in paniek zijn geraakt, ware het niet dat ik net een chaotische avondshift achter de rug had met mijn kleintjes en ik dus alleen maar de energie kon opbrengen om “wow” mompelen en in de zetel te ploffen. 

Maar ondertussen denk ik anders over die uitspraak. Ik word er zelfs een beetje ambetant van. Natuurlijk begrijp ik waar dat gevoel vandaan komt. We kunnen zodanig verstrikt raken in het moederschap en alles wat daarbij komt kijken dat we veel te veel piekeren over kleine dingen. Eraan herinnerd worden hoe vluchtig de tijd is kan  helpen om luierexplosies en driftbuien in de supermarkt in perspectief te plaatsen. Want ‘het is een fase, en ook dit gaat voorbij’. 

Maar ik denk ook dat die 18 zomers een mythe zijn. En dat ze een trigger zijn voor veel te veel mama-schuldgevoel. Want zou die uitspraak er echt voor zorgen dat mama’s méér genieten van hun kinderen? Eerlijk gezegd krijg ik er vooral stress van. Heb ik schrik dat ik niet genoeg genoten heb. En word ik geconfronteerd met het feit dat ik die voorbije zomers nooit meer terug krijg. 

Technisch gezien hebben we misschien inderdaad maar 18 zomers met onze kinderen voordat ze volwassen worden en ze (misschien!) het huis uit gaan om te studeren of te werken. Maar weet je? Het kan ook best zijn dat we méér krijgen dan die 18 jaar met onze kinderen thuis. En helaas, het kunnen er ook minder zijn. 

Misschien zullen onze kinderen ook na de middelbare school nog hun zomers thuis doorbrengen. Wie zegt dat die zomers automatisch eindigen wanneer ze 18 worden? Misschien willen ze nog wel heel lang op reis met ons. Ik ken mensen die als twintiger méér tijd doorbrachten met hun ouders dan in de jaren daarvoor. Blijkbaar bestaan er zelfs speciale reizen specifiek voor jonge volwassenen die met hun ouders op reis gaan. En wat er ook allemaal verteld wordt, ook in het opvoeden van oudere kinderen ligt er heel wat moois verscholen. Het is niet alsof we na hun 18de verjaardag plots ophouden met mama of papa te zijn, toch?

De fabel van die “18 zomers” legt ons onnodige druk op om van “elk moment te genieten”. Om die zomers te vullen met avonturen en herinneringen van de allerbeste kwaliteit. Een bewonderenswaardig doel, dat zeker. Maar ook een onmogelijk doel. Want … er is ook gewoon zoiets als “het leven”. We zijn mensen, met carrières, huishoudens, een gezin ... Soms willen we gewoon even tot rust komen in de zetel. Soms zijn er dagen zonder noemenswaardige avonturen. En terwijl onze kinderen groter worden, nemen hún levens het ook gewoon over. Met tieners glipt de zomer weg in een waas van afspreken met vrienden en af en toe (hopelijk) eens vijf minuten tijd voor het gezin.  

Die “we hebben maar 18 zomers” is vooral een manier om het mama-schuldgevoel te vergroten. We wéten dat de tijd met onze kinderen vliegt, we hoeven daar echt niet aan herinnerd te worden … Het is echt niet nodig dat we nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt worden.

Wat we wel nodig hebben, is steun. Op dagen waarop 18 zomers wel heel lang lijken, hoeven we niet te horen dat het allemaal zo snel gaat, maar willen we iemand die ons zegt dat het moederschap soms een lange weg kan zijn. Iemand die ons begrijpt. We willen niet beoordeeld worden op de momenten waarop we ons geduld verliezen, op de momenten waarop we onze kinderen voor televisie zetten omdat we snakken naar een momentje rust of op de momenten waarop onze kinderen zich vervelen. 

We willen gerustgesteld worden dat het mooie van het moederschap niet beperkt blijft tot de periode waarin we kleine kinderen opvoeden, maar willen horen dat er ook magie is in het opvoeden van grotere kinderen. Natuurlijk mis ik het soms dat er een kleintje op mijn borst ligt te slapen. Maar ik weet zeker dat het moederschap me ook veel vreugde zal brengen als mijn kinderen (jong)volwassenen zijn. 

We willen een partner die foto’s en video’s maakt waar we zelf ook opstaan, zodat we door al die mooie herinneringen kunnen scrollen als we die zomers missen wanneer onze kinderen niet meer zo klein zijn. We willen horen dat we goeie mama’s zijn, niet alleen tijdens die 18 zomers maar ook in de jaren daarna. 

Bang zijn voor het einde van een fase (of dat nu de newborn-fase is, de peutertijd of die spreekwoordelijke 18 zomers) maakt die fase heus niet langer. Het geeft alleen extra stress en angst, waardoor we er minder oprecht en ontspannen van kunnen genieten. 

Omarm de tijd die je hebt met je kinderen. Geniet van welke fase je momenteel ook doormaakt. Laat de schuldgevoelens los. Je zomers bestaan zowel uit wonderlijke avonturen als uit luie dagen waarop er geen grootse dingen gebeuren. Zowel uit dagen vol verveling, frustraties en te weinig geduld als uit dagen vol gelach, gejoel en geknuffel. Er zullen momenten zijn waarop je de mama bent die je wil zijn, en momenten waarop je tekort schiet. Zo is het leven nu eenmaal. 

En tijd met onze kinderen zal er nooit genoeg zijn, ook dat is een feit. Maar de relatie met je kinderen zal wellicht veel verder reiken dan die 18 zomers, laat je niets anders wijsmaken!

Vrij naar Mother.ly