Papa schrijft het neer: “Ik had niet onmiddellijk een band met mijn dochter”
Als ik maar had geweten dat...
“29.735 uren. 1.238 dagen. 177 weken. 40 maanden. 3 jaar. Dat is hoelang ik al van je hou. Je bent geboren als baby. Diepzinnig, ik weet het. Maar het is belangrijk. Als ik had geweten hoeveel ik van je zou gaan houden, ik had geprobeerd om het moment van je geboorte beter vast te leggen.
Maar het duurde zolang, we waren zo moe. En je wilde er niet uit. Ik herinner me dat ik zo doodsbang was, en het rubberen gevoel van de navelstreng terwijl de medische schaar door mijn trillende handen glipte. Als ik maar had geweten hoeveel ik van je zou gaan houden…”
“Sommige ouders zijn onmiddellijk verliefd en anderen hebben wat tijd nodig om dat vlammetje te doen branden. Is dat vreselijk om te zeggen? Of wordt er zo hard van je verwacht dat je onmiddellijk een band voelt, dat je het gevoel krijgt slecht bezig te zijn als je dat niet voelt? Als ik maar had geweten wat mijn hart zou doen ontploffen.”
Voor de liefde was er angst
De papa beschrijft hoe hij schrik had om een dochter te hebben en dat zijn eigen vaderfiguur niet de beste was. En dan beschrijft hij wat ouders maar al te goed kennen, zeker die eerste weken: de vragen, de massa vragen en zorgen die door je hoofd spoken.
“Nog voor de liefde, was er angst. Eet je goed, slaap je goed, voel je je goed, waarom ziet je huid er zo uit, wat is een snotzuiger, heb je koorts, doet dat pijn, hoeveel luierzalf moet je smeren, hoelang tot het volgende dutje, hoeveel kakapampers is te veel … Niet kunnen slapen omdat je hoest, niest, altijd denken dat je niet zal wakker worden en dan blij zijn omdat je huilt, omdat ik dan weet dat je nog leeft. Als ik maar had geweten dat je me papa zou noemen en me zou vertellen dat je me graag zag.”
Zo herkenbaar, echt de ‘basisemoties’ van elke mama en papa. Bij sommigen overheerst de angst boven de kern die liefde is, bij anderen niet. Stilaan begon ook deze papa dat te beseffen. Hij herinnert zich de grappige gezichten, het eerste lachje, de eerste keer giechelen, zo blij zijn met een eerste goedgemikte trap in de buik omdat het toont dat de ontwikkeling goed gaat. Maar de echte connectie kwam toen Lola Rose begon te praten.
Ik dacht dat ik alleen was
Hij schreef de brief in eerste instantie enkel voor zijn dochter, maar kreeg door dat er een boodschap inzit die meer mensen kan aanspreken. “Ik wilde dit delen omdat je als man de baby niet negen maanden in je draagt en bij de geboorte ook niet onmiddellijk gehecht voelt. Het is belangrijk dat mensen weten dat je niet altijd onmiddellijk een band voelt en dat vrouwen het ook kunnen voelen.”
“Ik dacht dat ik alleen was, maar toen ik erover sprak met mijn broer en vrienden, besefte ik dat er velen zijn die dit denken. Het is normaal en er zou over moeten gepraat worden. (...) Aan de papa’s die geen band voelen, wil ik zeggen: volhouden, het zal gebeuren. Op een dag word je gewoon verliefd wakker. Daarom is het belangrijk te letten op de kleine momentjes. Ze betekenen misschien niet veel op het moment zelf, maar voor je het weet kunnen die kleintjes lopen en praten!”
Het moment dat ik verliefd op je werd
De brief eindigt met een overzicht van de schattige zinnetjes die dochterlief eruit kraamt, iets wat elke ouder van een kleuter wel kent. De zinnen die je zelf constant herhaalt, worden in je gezicht gesmeten, en dat kan soms aankomen.
“Waar is mijn baby naartoe? Waar heb je die macht gevonden die je over mij uitoefent? Wanneer heb je me zo sentimenteel gemaakt? Wanneer hebben onze zielen elkaar geraakt? (...) Fases komen en fases gaan, maar ik wilde toch dat ik je in deze fase kon bevriezen. Dat ik duidelijk elke fase kont vastleggen. Binnenkort zijn dat allemaal herinneringen en wat foto’s in een album."
En uiteindelijk zag hij in hoe zijn constante angst en zorgen liefde werden. “Als je me vraagt naar het moment dat ik voor het eerst verliefd op je werd, moet ik zeggen: onmiddellijk na de geboorte, ik wist het alleen niet.”
Mooi gezegd, papa!
