Ik vraag het me af … Ik ben zaakvoerder, ik moet er zijn voor mijn klanten, ik zorg voor het huishouden, ik ben moeder (in co-ouderschap), ik ben plusmoeder, ik ben levenspartner, ik ben vriendin, ik ben meter, ik ben nicht, ik ben … Zoveel. Maar kan dat wel allemaal tegelijk? En kan je dat dan allemaal wel doen zoals het moet? Of beter … zoals je het zou willen?
Als ik goed op dreef ben met het werk, en mijn klanten dus tevreden hou, verlies ik de tijd weleens uit het oog en ben ik niet klaar wanneer de kinderen thuiskomen van school. Oei, dan moet er ineens geholpen worden met het huiswerk. Maar he, wanneer moet ik dan nog koken?
Weet je wat? Dat huiswerk doen we na het eten. Ah nee, dat gaat niet. Want dan moet de berg strijk er nog door, want die kleren moeten morgen terug mee naar papa. En o ja, ik had nog een digitale meeting om 21u. Maar ik wou ook graag wat vroeger in bed, vandaag want morgen heb ik een ontbijtmeeting om 7u30. En ik moest ook die vriendin nog even opbellen die het zo moeilijk heeft met haar scheiding. En ik mag ook zeker niet vergeten vragen wat mijn metekindje voor zijn verjaardag wil. En is eigenlijk de bestelling van de Collect & Go voor zaterdag al volledig ingevuld?
Ik hol mezelf voorbij. Vooral in de weken dat mijn kinderen hier zijn. Maar laat dat dan ook juist de weken zijn waar ik het meest naar uitkijk. Want als ze er niet zijn, mis ik ze vooral heel erg. Die spontane knuffel, een plagerijtje af en toe, de bevestiging dat ‘je zo lief bent, mama’. Want dat zijn dan de dingen waarom ik juist mama ben geworden.
In de week dat ze bij hun papa zijn, verloopt alles wat flexibeler. Ik kan wat langer werken, later eten, vroeger gaan slapen, langer slapen (al is dat relatief).
Het grote verschil is dat ik voor mijn kinderen wel eens een ‘zozo’ mama mag zijn. Maar dat sta ik mezelf dan weer niet toe. Nee, ik wil er 100% voor hen zijn in de week dat ze hier verblijven.
Voor mijn klanten kan ik uiteraard ook niet ‘zozo’ zijn. Nee, zij willen natuurlijk waar voor hun geld.
Gelukkig vindt mijn partner het wel ok als ik eens een ‘zozo’ levensgezel ben.
Maar wat vinden de anderen van een ‘zozo’ vriendin, nicht, meter, plusmama … En nog beter, wil ik dat eigenlijk wel weten?
Ik hoor en lees het overal: Je moet niet perfect zijn. Gewoon is ook goed genoeg.
Puur rationeel ben ik het daar volledig mee eens. Maar wat als dat nu eenmaal gewoonweg niet in je persoonlijkheid zit? Wat als je altijd en overal de neiging hebt om voor alles en iedereen goed te willen doen?
Terwijl ik me dit bedenk, ben ik alweer aan het vooruitkijken. Binnen exact 18 minuten krijg ik de automatische rapportering binnen via mijn platform. Als ik dat nu meteen verwerk en doorstuur, dan is die klant vandaag waarschijnlijk extra tevreden. Maar dat wil zeggen dat we wel wat later moeten eten vandaag … Enfin, you get the picture.
