Ik mis je elke dag. Toen ik mama werd (ondertussen is onze dochter een ferme kleuter van 5), kwam het verlies opeens ontzettend dichtbij. Het is twintig jaar geleden dat je overleed, wat het best contradictorisch doet klinken. En toch is het zo.
Ik kan me nu pas voorstellen wat het voor jou, moeder van een dochter van twaalf en een zoon van anderhalf, moet geweest zijn. Beseffen dat je er niet meer zal zijn. Vanuit dat perspectief heb ik het nooit bekeken. Tot ik zelf moeder werd.
Het achterlaten van je dierbaarste bezit. Het moet ondragelijk geweest zijn voor je. Wat was je een sterke vrouw, wat vocht je tot het bittere einde. Bedankt mama, om dat te doen. De strijd ben je verloren, maar de liefde is gebleven.
Onze dochter vraagt regelmatig naar je. Hoe je was, of je lief was, of je grappig was, en of je groot was, dat ook.
Ik probeer hierop te antwoorden, maar de waarheid is dat ik stukken verloren ben. De tijd vervaagt herinneringen. Hoe hard ik me er ook probeer aan vast te klampen.
Ik mis je elke dag.
Mijn dochter kent haar oma niet. Toch weet ik dat de liefde heel groot zou zijn, als jullie elkaar zouden kennen.
