Beste wegpiraat en bumperklever, met deze brief richt ik mij tot jullie omdat ik oprecht wil begrijpen waarom. Waarom zo dicht op mijn bumper kleven aan 120 km/uur op de autostrade? Weet u misschien niet dat dat nu eenmaal de snelheidslimiet is hier in ons Belgenland? Of dat er, zelfs als u voorbij mij geraakt, 60 meter verder een auto even snel rijdt en u daar dus weer zal moeten bumperkleven?
U wint er dus eigenlijk niets mee, tenzij nog een extra gefrustreerde chauffeur, buiten uzelf gerekend. Daar ga ik namelijk van uit, dat u gefrustreerd bent en ergens zeer dringend moet zijn. Net zoals die wegpiraten, die zonder (ver)pinken voorbijsteken langs rechts, opduiken uit het niets om dan 5 meter verder de afrit te nemen.
Moeten jullie oprecht ergens dringend zijn? Is er een noodsituatie die het rechtvaardigt dat u mij en mijn gezin in gevaar brengt en elke andere weggebruiker die jouw pad kruist?
Zelf kan ik mij hier niet zo druk in maken. Laissez faire, laissez passer. Maar als mijn kinderen op de achterbank zitten heb ik mijn kostbaarste bezit aan boord. Dit maakt dat ik op scherp sta zodra ik u zie naderen in mijn achteruitkijkspiegel en de 'wat als-en' stormen dan door mijn hoofd. Terwijl u uw roekeloos rijden verder zet blijf ik achter met de gedachten dat u zo-even zomaar bijna mijn kostbaarste bezit het leven hebt gekost.
Dus bij deze vraag ik het mij echt oprecht af, waarom? Wint u hier luttele minuten of meters mee? Eerlijk? Is dat het u echt waard? Vertel mij, waarom? Zodat ik, die moeder die effectief 30km/uur in een schoolomgeving rijdt, uw rijgedrag begrijpen kan.
Graag zie ik uw antwoord zo spoedig mogelijk tegemoet, maar niet té spoedig uiteraard ... Haast en spoed zijn namelijk echt zelden goed.
