Oproep aan gescheiden mama’s: hou jullie kind (eren) niet weg van hun papa

Zij bepaalde wanneer zijn zoontje ‘mocht’ op bezoek komen. In het begin ging mijn vriend -we waren pas een half jaar later samen- daarmee akkoord. Uit schuldgevoel enerzijds, maar anderzijds ook omdat zijn zoontje op dat moment nog maar een jaar oud was en op die leeftijd misschien meer nood heeft aan de mama. In het begin mocht hij hem één dag op twee weken bij zich hebben, na een paar maanden kwam er een nacht bij, na nog een paar maanden nog eens een dag,… Tot we na de Processie van Echternach op een kleine vier dagen op twee weken uitkwamen, van zaterdagmorgen  ophalen bij haar thuis tot dinsdagmorgen afzetten aan school.

En dat was het. Méér was niet meer bespreekbaar. Intussen was de kleine al 4 jaar oud. Hij kwam heel graag naar zijn papa. Maar een échte thuis was het hier niet voor hem. Zijn thuis was bij zijn mama, hier zijn was ‘weg van huis’, met een valiesje mee. Een situatie waar mijn vriend, die steeds meer begon te genieten van het vaderschap, zich allesbehalve goed bij voelde. 

Anders dan alle andere kinderen

Uit respect voor zijn ex wilde hij onderling blijven overeenkomen en de rechtbank absoluut vermijden. Maar van haar kant kwam er géén toegeving. Ze gingen samen aan tafel, elk met een advocaat, in een poging om er toch nog onderling uit te geraken. Maar er kwam niets. Toch, één extra avond, van vrijdagavond net voor bedtijd. Maar dat kwam in de praktijk gewoon neer op hier in bed stoppen in plaats van net na het opstaan gaan halen. 

Zowat alle vrienden uit onze omgeving die uit elkaar zijn, hebben hun kinderen weekweek. Gemakkelijk is dat niet, en de dagen zonder kinderen hebben onze vrienden het lastig. Maar het was zelfs geen discussiepunt geweest bij hen, dat co-ouderschap. Bij mijn vriends ex kon dat niet. Want hun zoon, die kon dat niet aan. Die was anders dan alle andere kinderen. 

Ik ben tot op de dag van vandaag overtuigd dat hij op dat moment nog akkoord was gegaan met een 6-8 regeling, gewoon om in de beste verstandhouding te kunnen blijven ‘samenwerken’. Maar emotie had alle rede overgenomen aan de overkant. Het wrong enorm bij mijn vriend, maar hij heeft toch de stap gezet naar de rechtbank, omdat het gewoon de enige optie was.

Zijn dossier was sereen: hij wilde een evenredige verdeling van het verblijf van zijn zoon, zodat hij een even grote rol kon spelen in het leven van zijn zoon. Niet meer en niet minder. De ex, die toch altijd zo goed wilde overeen komen, is daarop met modder beginnen gooien dat het niet meer proper was. Hun zoontje was zogezegd panisch als ze zijn valiesje boven haalde. Onze thuissituatie was ongeschikt om een kind in groot te brengen. Screenshots van uit de context gerukte zaken dienden als bewijs. Achter zijn rug (wat eigenlijk zelfs niet mag) trok ze met hun zoontje naar de psycholoog. Ze vertelde die de allerwildste verhalen in de hoop dat die zou bevestigen dat er inderdaad ‘iets’ mis was met de kleine. Maar die deed dat gelukkig niet, want er scheelde ook gewoon niets mee. 

Vijandigheid

Mijn vriend zat in zak en as toen hij haar tussenkomst binnen kreeg. Hoe kon zij het zo vuil spelen? Ze zouden toch zo goed mogelijk blijven overeenkomen? Op aanraden van zijn advocaat hebben een paar vrienden van ons brieven geschreven over wat een goeie gast mijn vriend was, en hoe goed hij voor zijn zoon zorgde. 

In zijn repliek is hij dan ook hard geweest, en heeft hij ook ‘tegenbewijzen’ verzameld.  Een hele akelige situatie. Je kan niet anders dan je verdedigen op dat moment en je wordt op die manier meegezogen in die vijandigheid.

Tientallen foto’s en filmpjes in zijn dossier moesten aantonen dat zijn zoontje hier wel degelijk graag kwam, een goede thuis had en dat hij niet de slechte papa was zoals zijn ex hem afschilderde. Een jaar lang hebben wij nu en dan zelfs getwijfeld. Zou hij écht niet graag komen? Dat kan toch niet? Om dan bij elk uitbundig moment snelsnel een foto of filmpje te maken ‘voor in het dossier’. Het hing echt als een donkere wolk boven ons gezinsleven. 

Gelukkig, écht gelukkig, is de rechter niet in de praatjes getrapt, en is er co-ouderschap toegewezen. Anderhalf jaar is het nu al weekweek, en het loopt echt prima. Maar hun onderlinge relatie is er helemaal aan kapot gegaan. Een vriendelijke goeiedag als de kleine erbij is, dat kan nog net. Maar voor de rest is alles moeilijk. 

Team Mama

En hoe bijzonder jammer is dat? Ik was zelfs de plusmama geweest die rechtstreeks met haar berichtjes zou sturen om praktische zaken af te spreken. Maar nu mag ze van mij zelfs mijn huis niet meer binnen: de wissel gebeurt aan de deur. Als ze iets vraagt of iets nodig heeft van mijn vriend, staan zijn stekels meteen rechtop. De ouders van mijn vriend stonden er voor open om contact te houden, maar ook dat is veranderd op het moment dat ze hun zoon in de rechtbank met de grond gelijk heeft gemaakt.

Het wordt heel stilaan weer beter. Dat is vooral dankzij de vergevingsgezindheid van mijn vriend -een kant die bij mij stukken minder ontwikkeld is- en het feit dat ik ook wel in ‘team mama’ zit. Ik kan me wel voorstellen dat een eerste schooldag of kerstdag moeten missen flink k*t is, en dan por ik hier wel even dat een extra foto of filmpje wel mag. Maar het had zoveel beter kunnen zijn dan nu. ‘Wij kunnen de kleine woensdag niet afhalen op school, misschien kan hij even met jou mee naar huis’, bijvoorbeeld? Duizenden euro’s aan advocatenkosten, een jaar lang stress voor de beide kampen en een barst in een verstandhouding die nooit meer goed komt, en voor wat? Om uit te komen op co-ouderschap, wat evengoed onderling geregeld had kunnen worden. 

Dus, een warme oproep. Probeer emotie de rede niet te laten overnemen als je uit elkaar gaat. Ja, het is enorm lastig en k*t en rot en wat nog allemaal om je kindjes te moeten missen bij een scheiding. Maar onderling overeenkomen maakt het écht wel wat gemakkelijker, voor iedereen die betrokken is. En een papa heeft óók recht om zijn kind te zien. 

Uiteraard is mijn oproep niet van toepassing op gevallen waar papa’s hun kinderen geen veilige, warme thuis kunnen bieden. Heel veel begrip voor jullie ‘gevecht’. Maar in alle andere gevallen: probeer echt kritisch naar je eigen situatie te kijken. Is het écht voor mijn kind de juiste oplossing dat ik het zoveel mogelijk naar mij toe trek? Of probeer ik dat gewoon te verantwoorden in mijn hoofd omdat mijn moederhart het niet aankan om mijn kind zolang te missen? Besef dat er aan de overkant een ouder zit die zijn kind ook mist op de dagen dat het er niet is, en die zijn kind evenzeer dicht bij zich wil hebben als jij.