Taboe: Ik heb soms spijt van het moederschap (en niemand praat daarover)

5/06/2025

Door Mama Guest Moms

Ja. Ik weet het. Dat mag je niet zeggen. Mama zijn is zogezegd het mooiste wat je kan overkomen. Een wonder. Een levensvervulling. Maar soms, diep vanbinnen, heb ik spijt. Niet van mijn kinderen. Laat dat duidelijk zijn. Zij zijn fantastisch. Grappig. Ontroerend. En ze ruiken soms naar vers brood, wat echt hun enige vorm van zelfbehoud is in bepaalde fases. Maar het moederschap zelf … Dat overweldigt me soms op een manier waar niemand mij voor gewaarschuwd heeft.

Spijt klinkt hard

Het is geen spijt zoals "ik had liever kindvrij in Ibiza gezeten met een cocktail en een passionele affaire met een duikinstructeur" (oké, soms een beetje).

Het is spijt zoals in: ik mis wie ik vroeger was.

Ik mis wie ik was met tijd. Met een brein dat niet constant in piekermodus stond. Met een lijf dat niet vermoeid aanvoelde alsof ik net drie marathons gelopen had met een baby aan elke arm.

Ik mis mezelf.

En dat gevoel ligt akelig dicht bij spijt.

Taboe

We praten over borstvoeding, slapeloze nachten, regeldagen en driftbuien in de supermarkt. Maar we praten niet over het feit dat sommige moeders er gewoon … geen bal aan vinden. Of dat het verlangen naar even géén moeder zijn soms net zo echt is als de liefde voor dat kleine wezen met chocolade aan z’n gezicht.

Ik had het hier laatst over met een vriendin. We zaten in stilte naar onze kinderen te kijken terwijl ze krijsend ruzie maakten over een banaan. En ze zei: "Soms denk ik: wat heb ik gedaan? En dan voel ik me vreselijk. Maar ook een beetje opgelucht dat ik het eindelijk hardop zeg."

Ik knikte. Want ja. Ik ook.

Het gaat voorbij (maar wanneer?)

Ze zeggen dat het een fase is. En dat klopt waarschijnlijk.

Op sommige dagen voel ik me krachtig. Liefdevol. Zelfs grappig. Dan denk ik: oké, we hebben dit. Misschien ben ik best een goeie moeder.

En dan breekt dag zes van een virale infectie aan, met snot, slaaptekort, en een peuter die alleen communiceert in gegil. En dan denk ik: waarom wilde ik dit ook alweer?

Liefde en spijt kunnen samen bestaan

Ik weet intussen dat het oké is om spijt te hebben. Niet altijd. Niet alles. Maar af en toe. Want liefde is geen constante jubelstemming. Soms is het gewoon blijven. Doorgaan. Vloeken. Knuffelen. En de volgende dag opnieuw beginnen. Dat is ook moederschap.

En als jij je daarin herkent: je bent niet alleen. Echt niet. We zitten samen in deze absurde, vermoeiende, allesverterende liefde. En heel misschien... praten we daar iets te weinig over.