Over me-time en happy pills, en dat dat helemaal oké is!

Ik kon het, voor ik zelf kinderen had, moeilijk begrijpen als ik hoorde dat iemand z’n kind bijvoorbeeld eens een nachtje bij de grootouders liet slapen om ‘te bekomen’. Of dat ze hun kind even lieten huilen omdat ze het even niet meer trokken. ‘Dat doe je toch niet?! Je weet toch dat dat erbij hoort als je aan kinderen begint?!’ De realiteit is dat ik me daar zelf ook al ‘schuldig’ aan gemaakt heb. En dat is oké want, jawel mama’s en papa’s, wij hebben dat soms ‘ns nodig!

Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn patatjes doodgraag! Ik geniet van elk moment dat ze bij me zijn. Of toch bijna alle momenten… Want ja, soms wil ik ze gewoon alledrie integraal achter het behang plakken! En ik heb niet eens behang… En nu, tijdens dit hele coronagedoe, merk ik nog meer wat een luxe het was als Wubbe naar school ging en de twee kleinste even naar oma en opa gingen. Ik ging werken tot 12.30u, Wubbe was alweer naar school als ik thuiskwam en ik wachtte een halfuurtje langer om Willie en Georgette bij oma en opa op te gaan halen. Stilte in huis, een zaligheid! Ja, ik snap maar al te goed dat velen nu helemaal loco worden door 24/7 bij hun kroost te zijn. Maar eerlijk? Ik werd ook al loco voor ik verplicht in mijn kot moest blijven!

Dus ik ging op zoek naar micromomentjes voor mezelf. Mamatijd, tijd voor zelfzorg, even ik en niemand anders! Ik heb dat nodig om even mijn batterijen op te laden, stoom te lossen en daarna gewoon weer de draad op te pikken. Zie het als de batterij van een smartphone. Die blijft ook niet meegaan. Tijdens die micromomentjes ‘plug’ ik mezelf even in de stekker.

Een bad nemen met de badkamerdeur op slot, net iets langer buiten blijven zitten als ik een sigaret ga roken, 5 minuutjes eerder gaan slapen, 5 minuutjes eerder opstaan, … En ja, ook helemaal alleen naar het toilet gaan! Kinderen vinden dat uitermate interessant, een moeder die op het toilet zit. Ik weet niet waarom, maar om een of andere reden denken ze dat het feit dat mama de wc-deur opentrekt HET signaal is dat er een of andere vergadering start waar ze verplicht bij moeten aanwezig zijn.

‘Mama, wat ben je aan het doen? Moet je pipi doen? Moet je kaka doen? Mama heb jij ook een zwiebel [piemel dus]? Mamaaaa? Mag ik een koekje? Mama mijn oor jeukt. Mama blijf je nog lang hier? Mama ik heb honger!’ En ik vind dat heus niet erg, alleen heb ik er niet altijd de energie voor om dat kruisverhoor te ondergaan. Dus soms, heel soms, doe ik de wc-deur op slot en heb ik tegen Fano al gezegd ‘ik ga naar de WC en ik wil NIET dat 1 van die koters achterkomt!’

1 keer had Fano dat blijkbaar niet begrepen en was ik ‘vergeten’ de deur op slot te doen. Willie kwam aan de deur staan en ik hoor Fano zeggen ‘oh, wil jij naar mama? Wacht patatje, ik zal de deur opendoen!’ En het enige wat ik kon denken was ‘NEEEEE! LAAT MIJ NU TOCH ‘NS!!’

Het lijkt banaal, maar gewoon 5 minuten stilte… Het zorgt ervoor dat ik niet helemaal doordraai en dat ik me ook even bewust word van mezelf. ‘Hey Sis, oe ist? Ca va een beetje? Gaat het nog? Wat hebde nodig?’

Ik heb het de laatste maanden te weinig gedaan en te weinig de vraag aan mezelf gesteld wat ik nodig had. Ik bleef doordoen en doordoen, met alle gevolgen van dien. De coronacrisis brak aan, de zorgen in m’n hoofd stapelden zich op en de molen stopte niet meer met draaien. Het putje waarvan ik dacht dat het gedicht was, bleek dieper te zijn dan gedacht. Ik had geen aandacht meer voor mezelf. Na een goeie [spreekwoordelijke] schop onder mijn kont van mijn mama, stond ik weer met mijn 2 voetjes op de grond. ‘Wat hebde nodig, Sis?’ Tijd… Tijd voor mezelf! EN, mijn happy pills. Ja, ik heb ze weer even nodig, die kleine pilletjes die ik stilletjes vervloek omdat ik er nu even afhankelijk van ben. Maar ik schaam me niet. Ik heb mijn happy pills nodig. Maar nog meer dan mijn happy pills heb ik mijn micromomentjes nodig. Dus ik las ze weer in, eventjes tijd voor Sis.

En het is oké, dat mag. Ik ben dan wel mama, ik ben ook nog steeds Siska. En ook zij mag er zijn! Laat dat vooral een ‘les’ zijn… Je mag ook nog steeds aan jezelf denken. Mama zijn staat niet integraal gelijk aan jezelf op alle gebied wegcijferen. I am woman, ik verdien ook aandacht! En dat ik mijn happy pills daar nu ook even voor nodig heb, dat nemen we er dan maar bij. I am back, bitches! Sterker dan ik 2 weken geleden was!   

Deze blog verscheen eerder op Momsterof3.