Zwanger van een tweede kindje, een dochtertje dit keer, dus ons geluk kon niet op. Een koningswens, een goede zwangerschap, vlotte bevalling en een gezonde baby. Veel geluk en dankbaarheid!
Maar dan kom je thuis en begint het echte leven. Niet meer het gezin met één kind maar een gezin met een kleuter die net op school is gestart en een nieuwe baby in huis. De grootste uitdaging die ik tot hiertoe in mijn leven al op mijn pad kreeg.
Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn kinderen doodgraag, maar god ik heb me toch vaak afgevraagd ‘Waarom wilden we een tweede kindje?’ Het is pittig! De aandacht verdelen, je schuldgevoel t.o.v. kind 1 relativeren, kind 2 soms laten huilen omdat kind 1 aandacht vraagt, een nieuwe manier van plannen en organiseren en vooral loslaten. Laat dat laatste nu net iets zijn waarin ik absoluut niet goed ben!
Zwangerschapsverlof, een tijd om te cocoonen en te genieten van de tijd met je newborn. Tot het weken aan een stuk regent, je niet buiten kan en de muren op je afkomen. Ik voelde me opgesloten met mijn dochter die soms als een blok aan mijn been voelde. Om 15u dan een rush naar school om een vermoeide kleuter op te halen die vanaf dan ook zijn aandacht en liefde vraagt, god als ik mezelf kon klonen had ik het gedaan.
Hoewel ik zou moeten genieten van die kleine babytijd, zou ik op sommige momenten fast forward willen gaan naar twee jaar verder. Wat is een kind dat kan praten en zeggen wat er scheelt toch een zegen!
Huilbuien die je tot wanhoop drijven, het krijsende geluid dat je een mental break down bezorgt, maar jezelf inprenten dat het kind er niet aan kan doen. Stilte en rust kregen toch een andere betekenis sinds ik kinderen heb. Er zijn zeker dagen dat ik blij ben als ze om 19u beiden in bed liggen en de rust in huis terugkeert, of als we er bewust even met z’n twee tussenuit gaan om nog eens de personen te kunnen zijn die we waren voor we ouders waren.
Rondwandelen in een stad zonder buggy, en zonder constant te moeten zeggen ‘Blijf daar af’ of een huilend kind te moeten sussen. Eens met z’n tweetjes eten, in alle rust, en niet je eten naar binnen moeten schrokken om de noden van de kinderen te vervullen.
Kinderen, de twee mooiste dingen in mijn leven, mijn hart dat buiten mezelf leeft, maar met momenten ook best kak. En mocht iedereen hier wat eerlijker over zijn tegen elkaar, en elkaar niet rond de oren slaan met de insta perfect plaatjes, zouden alle mama’s een beter gevoel hebben en niet twijfelen aan zichzelf als ze eens een donker momentje hebben. Het is ok en we doen allemaal maar wat!
