"Mama, ik heb een woord en jij moet het raden." Het woord begon met de M. ‘Mama’ dacht ik, nog in de veronderstelling dat ik het eerste en enige was waar mijn zesjarige aan denkt. Fout. Op de twee manieren.
Marijke dan misschien, want het is cool om je ouders met hun voornaam te benoemen. Cool, maar ook vreemd. Waar is de tijd dat kind 1 dacht dat mama gewoon mijn naam was, net zoals die van alle andere mama's? Onze ouders waren maar weinig origineel geweest.
Weer fout.
Ik kreeg een tweede letter, de A, meteen gevolgd door N. Ik raadde nog een aantal woorden: mand, manden. Het was al avond en mijn inspiratie was snel op.
Het woord bleek ‘mannendag’. Het werd duidelijk ter plekke verzonnen met elke letter die erbij kwam. Ik zei dat ik geen onbestaande woorden kan raden, maar de drie mannen in mijn huis en in mijn leven waren het daar niet mee eens. En waren verontwaardigd, want waarom was er nog geen mannendag? Ik heb toch ook moederdag!
Dus vanaf nu is 8 december mannendag. En ook 13 maart, want 1 dag om 'de man' te vieren bleek niet genoeg.
De invulling bleef vaag, en ondertussen wordt er niet meer over gesproken. Dát lijkt mij dan typisch iets voor mannendag.
