Ik ben een jonge mama, in de letterlijke zin van het woord. Ik ben 23 en heb een dochtertje van 7 maanden. Ik werk fulltime, heb een masterdiploma op zak én wou vroeg een gezin. Deze combinatie lijkt niet samen passen ...
Wekelijks krijg ik nog de vraag of mijn dochter wel gepland was, of ze wel de bedoeling was ... Euh, ja! En waarom vraag je mij dat nu juist?
Of nog zo'n klassieker: je hebt toch een master? Waarom nu dan al aan kinderen beginnen? Euhm ... met een loopbaan van 45 jaar in het verschiet, maakt het nu zoveel uit of ik aan het begin of na 10 jaar mijn gezin wou starten?
Ik betreur de oordelen heel erg. Het voelt alsof ik me moet schamen voor mijn verhaal, mijn gezin. Wees gewoon eens lief voor elkaar. Ik droomde van moeder zijn, ik hou van mijn dochter en ben zo gelukkig met mijn gezin. Wees je bewust van je eigen vooroordelen, hou die opmerkingen voor je en wens me gewoon proficiat met mijn geluk ...
