Soms ben ik bang om te vergeten hoe je was
Er zijn 1.001 dingen die ik zo ontzettend graag nog met je wilde doen, maar ze waren ons niet gegund. En toch. Als ik terugdenk aan het moment dat ik je na mijn bevalling twee seconden op mijn buik kreeg, maar vooral aan het moment dat ik je heel even mocht aanraken nadat de dokters je stabiliseerden … Dat was zo vreemd en zo magisch tegelijkertijd. Mijn hersenen beseften niet dat jij mijn kindje was en tegelijkertijd voelde ik zo immens veel liefde voor jou. Wilde ik je kussen, je strelen, je vastnemen en nooit meer loslaten. Het bezorgde me zo’n warm en intens gevoel in mijn borst, zo’n diepgaande liefde voor jou. Een gevoel dat nooit meer overgaat, nooit meer weg zal gaan. En toch overheerst de pijn en het verdriet dit gevoel de laatste dagen en weken. En dat maakt me zo ontzettend triest.
Samen proberen we die eerste weken te overleven en tellen we af naar de controle-echo en het oudergesprek op NICU. We komen te weten dat ik plots weeën kreeg omwille van de zwaarste streptokokken en enterokokken chorioamneonitis (infectie van placenta en vliezen), maar ook dat jij de zwaarst mogelijke hersenbloeding had, waarbij meteen duidelijk was dat je geen levenskwaliteit had kunnen hebben.
En dan blijkt ook nog dat mijn controle-echo (6 weken na de bevalling) niet goed is. Dat mijn lijf nog helemaal niet klaar was om je los te laten en je net nog wat beter vastnam. Een placenta accreta of een placenta die vergroeid zit met de baarmoederwand. Een fenomeen dat zelden voorkomt, maar helaas enkel operatief op te lossen is. Laten we dit dan maar zo snel mogelijk doen, dan zijn we er vanaf, is ons idee. Niet wetende dat dit het begin zou zijn van een nieuwe rollercoaster met veel overkop, extra scherpe bochten en in full speed.
De operatie op zich verloopt nog redelijk vlot, maar het herstel is er eentje met een extra lange weg. Van 10 uur op recovery omwille van ondraaglijke pijn, een gezwollen gezicht en dikke ogen bij het opstaan tot een longembolie en een opname op de pre-COVID afdeling, want mijn CT-scan lijkt wel verdacht veel op die van een zwaar zieke COVID patiënt. Alleen was ik de dag voor mijn operatie nog getest en had ik geen enkel symptoom. Huiswaarts, met zware bloedverdunners dan maar omdat de screening opnieuw negatief is.
Rustig herstellen thuis zit er niet in helaas, drie dagen later stonden we opnieuw op spoed met een zware bloeding. Een ballonnetje in mijn baarmoeder zou de bloeding moeten “stoppen” en dat lijkt inderdaad ook het gewenste effect te hebben. Joepie, na 24u opnieuw naar huis. Niet wetende dat we nog geen 15u later opnieuw op spoed zouden staan met een nog zwaardere bloeding. In eerste instantie is het ongeloof van de artsen groot en voel ik me de overbezorgde met een immens slaaptekort die voor niets op spoed staat, tot de gynaecologe even van dichtbij kijkt. Plots is er een kalme versie van rep en roer, met een drukkompres en vier dagen ziekenhuisopname als gevolg.
Gelukkig is dokter F. daar. De man die er voor zorgde dat mijn bevalling niet traumatisch was, de man die ons een persoonlijk kaartje schreef om te laten weten hoe hard hij was aangegrepen door het verlies van Helena*. De man die een persoonlijk geboorte-en afscheidskaartje kreeg, de man die tijdens deze opname plots op onze kamer staat en even komt horen hoe het gaat. Want hij had gehoord dat ik hier lag, vervolgens mijn volledige dossier gelezen en wilde me niet naar huis laten gaan zonder een persoonlijke extra echocontrole. De man die ook na de opname een wekelijkse telefoonupdate verwacht terwijl hij in het OK staat. De man die weet wie we zijn door gewoon mijn naam te horen. We kunnen je niet genoeg bedanken …
