Ik ben zo blij met de liefde van onze drie dochters, met mijn man, met mijn familie, met mijn maatjes op het werk, met mijn leuke kennissen en met mijn super vrienden. En tegelijk ben ik soms zo kwaad op mezelf dat ik hen net vergeet of te kort schiet wanneer het weer eens druk is of ik met mezelf in de knoop zit, de balans tussen werk en gezin zoek, de slaap verkies boven het samen zijn, niet aandachtig luister enz. M.a.w. wanneer het even dondert in m’n hoofd en iedereen rond me de gevolgen daarvan draagt.
En daarnaast ben ik ook bang. Bang om hen te verliezen, om uit elkaar te groeien, en dat ik er niet genoeg voor hen ben. Kon ik er maar meer zijn …
Hoe lukt het die andere mama’s toch om al die ballen in de lucht te houden? … Want ik laat er dikwijls eentje vallen, sorry daarvoor…
Het is aan die vallende ballen dat ik graag wil laten weten dat ik oprecht hoop dat er nu of later een moment komt waarop ik je weer opraap (of jij terug in m’n handen botst). Want je bent mogelijks even uit m’n oog, vervangen bij momenten door ‘de was en de plas’, maar daarom niet uit m’n hart!
