Lieve lezer
Met mijn boek ‘Dag eetstoornis. Genoeg is genoeg.’ wil ik lotgenoten een hart onder de riem steken. Geef nooit definitief op, want herstel IS mogelijk. Kijk van waar ik kom, kijk wat ik aan het doen ben, het kan. Ook wil ik dierbaren van lotgenoten en anderen inzicht in de thematiek ‘eetstoornissen’ geven. Hoe denken en gedragen wij ons en van waar komt dat?
Het boek is een mix van flashbacks naar belangrijke momenten in het verleden, getuigenissen van belangrijke personen in mijn leven (hoe ervaren zij alles), opnamefragmenten van tijdens de vier maanden dat ik begin 2022 in het UZ Gent verbleef en waardevolle tips. Het boek eindigt met een brief gericht aan elk van mijn kinderen.
Ik geef me volledig bloot, ga door mijn schaamte heen en hoop ergens een verschil te kunnen maken. Ik neem je graag mee in een klein stuk uit het boek.
Liefs, Laurence
OPNAMEFRAGMENT: Zondagavond 13 maart – dag 54
De tranen blijven maar lopen over mijn wangen. Ik kan niet stoppen, ik wil niet stoppen, want mijn verdriet is er nog niet helemaal uit. Het is de tweede keer sinds opname dat ik kan huilen. Dat ik geen eten en overgeven of een focus op eten nodig meer heb om met mijn emoties om te gaan. Dat ik de aangeleerde zaken van hier kan toepassen in de praktijk. Ik voel me verschrikkelijk slecht, maar ik weet dat wat nu gebeurt goed is. Dat ik vooruitga. Dat ik beter word.
Zoals elke zondagavond stop ik de kindjes in bed en gaat het allesbehalve vlot. Traantjes worden gedroogd. Ik zeg voor de zoveelste keer ‘nog eventjes’ als ze me vragen hoelang ik nog in het ziekenhuis moet blijven. We knuffelen alsof het de laatste keer ooit is. Het afwisselen van intense leuke weekends en woensdagen samen en telkens opnieuw afscheid moeten nemen is verschrikkelijk. Met een verscheurd moederhart vertrek ik richting Gent. Ik voel dat ik verdrietig ben, maar verder doe ik er niets mee.
Ik moet nog het laatste tussendoortje eten. Ik zit met mijn gedachten thuis, maar probeer toch te lachen en gezellig te doen. Maar ze zien het. Ze merken dat er iets is. Ik kan het niet meer zo goed verbergen als het niet goed gaat, misschien wil ik dat ook helemaal niet meer. Ik heb het lang niet durven toegeven als ik het eens lastig had of als het moeilijk ging. Nu wel.
Ik gooi het lege potje in de vuilnisbak, wandel naar mijn kamer en leg me op mijn bed. Ik begin te denken en bewust te voelen. Wat voel ik in mijn lichaam? Welke gedachten heb ik? Wat heb ik nu nodig? Ik begin te huilen en voel de spanning beetje bij beetje wegvloeien. Wat goed van me, kan ik alleen maar denken. En opnieuw probeer ik het positief te zien, want ik geloof dat ik er enkel zo zal geraken.
Het is hartverscheurend, opgenomen worden als moeder. Anaïs krijgt het lastiger naarmate de tijd vordert. Ze wordt steeds vaker al huilend wakker omdat ze me mist. Ze maakt Mathieu dan wakker en belt dan met de camera zodat ik haar wat liefde kan geven. Daarnet gebeurde het terug. Ik zie haar triestige gezicht en hoor haar droevige stem. Ik probeer haar op te beuren en blijf lachen, ook al ga ik dood vanbinnen. Het helpt wel een beetje, maar je ziet dat haar verdriet niet over is. Zodra ze ophangt, haal ik heel diep adem en voel ik me misselijk van verdriet. Dit wordt weer een slechte nacht.
Ik wil zo snel mogelijk naar huis, voor hen, maar aan de andere kant besef ik dat ik mijn tijd hier moet nemen. Dat het belangrijk is dat ik er helemaal en niet maar half van af geraak om meteen erna weer te hervallen. Iedere week zegt het team hier hetzelfde: temporiseren, je wilt te snel gaan. Je zou voor minder. Ik heb hier een enorme wilskracht en wist niet dat ik zo sterk kon zijn. Maar je kunt wel begrijpen dat ik deze opname, deze kans, met beide handen vastneem. Dat ik vecht als een leeuwin.
Voor mijn kinderen, mijn man en vooral voor mezelf. Dit moet lukken, dit zal lukken. Als ik dit kan, kan ik alles aan. Ik ga weer leven, ik ga weer genieten en ik ga vooral nooit meer terug.
De gedachte dat dit boek er komt, helpt me op die momenten. Het feit dat ik mijn verhaal volledig kan neerschrijven en dat er iets tastbaars komt geeft me ergens rust en kracht. Dat Anaïs en Rémi dit later zullen lezen. Zodra ze er klaar voor zijn. Dat ze het hopelijk zullen begrijpen en me niets verwijten. Dat ik weg was, maar terugkwam als een nog betere mama. Dat zelfzorg belangrijk is, want hulp vragen en accepteren is sterk. Dat het oké is, om niet oké te zijn. En dat op het einde alles altijd goed komt. Is het nog niet goed? Dan is dat nog niet het einde…
Illustratie: ©Elisa Guarraci
Meer lezen?
Het boek ‘Dag eetstoornis, genoeg is genoeg’ ligt sinds kort in de boekhandel. Het is een taboedoorbrekend verhaal dat anderen kan helpen bij hun strijd tegen een eetstoornis.
Meer info over het boek vind je hier.
