Hé mama. Ben jij zo moe dat het lijkt alsof je die vermoeidheid voelt tot in je botten? Dat gevoel heb ik in elk geval wel. Heb je vandaag ook een paar keer je ogen dichtgedaan en in stilte gewenst dat je ergens ver weg was? Ik alleszins wel. Is je batterij ook bijna leeg? De mijne is dat zeker. Ben je ook je geduld verloren, en impulsief beginnen schreeuwen tot je keel ervan brandde? Deze mama wel …
Heb je stapels was, vuile vaat en speelgoed die over je hele huis verspreid liggen? Ik alvast wel.
Heb jij tijd gemaakt om iets voor jezelf te doen, om even een beetje “egoïstisch” te zijn en jezelf een uitspatting te gunnen? Geen zorgen, ik ben het ook vergeten.
Ben je soms ook zo verdomde kwaad op de hele wereld en de maatschappij, en op het feit dat niemand nog aan iets of iemand anders denkt dan aan zichzelf? Ik ook.
Heb je ook het gevoel dat het je allemaal te veel wordt soms? Yep, herkenbaar.
Hier ben ik, samen met jou. Moe en versleten. Uitgeput en gehavend.
Maar weet je wat? Dat is oké.
We mogen ons soms zo voelen, dat is echt oké. Dat maakt ons niet zwak of ondankbaar. Het maakt ons niet “kapot”. Het maakt ons menselijk.
Dus adem even diep in en uit.
Droog je tranen.
Ontspan je kaken.
Laat je schouders zakken.
Geef je kleintjes een kus.
Laat de dingen die je niet kan controleren los.
Want morgen is er een nieuwe dag.
Morgen kunnen we opnieuw beginnen.
Hé mama.
Je doet je best.
Je bent geliefd.
Je bent verkeerkrachtig.
Je bent sterk.
En ondanks dat vandaag niet alles liep zoals ik het wilde, weet ik dat ik dat ook ben!
