Hoe mama worden mij veranderd heeft
Pasgeboren mama
De geboorte van een kindje is ook de geboorte van een moeder. Zeggen ze. Want ik voelde mij alleszins niet vanaf seconde 1 een ‘mama’. In het begin vond ik het vooral beangstigend, was ik overweldigd. Zou ik dit wel kunnen, mama zijn? En hoewel ik 27 was, was ik toch niet vooral zelf nog een kind? Wat wist ik nu eigenlijk over baby's? Het voelde als een sprong in het diepe.
Ik was onzeker. Ik was ongerust. Over zowat alles. De baby, mezelf, mijn relatie. Die eerste zes weken boordevol pampers, reflux, slapeloze nachten en gehuil heb ik oprecht verschillende keren gedacht: ‘Hoe moet dit ooit goedkomen?’
Maar dan kwam het licht aan het einde van de tunnel. De nachten werden beter, die reflux werd behandeld, het aantal pampers verminderde. Maar vooral, ik begon te genieten van al die mooie momentjes: mijn dochter die gelukzalig lag te slapen op mijn buik, een lachje, alleen voor mij ... De hemel brak open. Ja, het komt goed.
We zijn nu enkele jaren en een extra baby verder. En ik besef dat ik misschien niet meteen, van dag 1, een doorwinterde mama was. Dat ik tijd nodig had om mijn draai te vinden. Maar desondanks, dat ik nu ben uitgegroeid tot een rasechte moederkloek. En dat mijn kindjes mij serieus veranderd hebben.
Wat er veranderd is ...
Ik ben niet plots een ander mens geworden. Ik lach nog altijd om dezelfde (domme) dingen, ik houd nog altijd van dezelfde hobby’s (euh, shoppen), ik ga nog even graag in bad (hoewel dat ongeveer 1 keer per maand lukt) etc. Maar toch ben ik anders...
- Ik ben bezorgder maar ook zorgzamer. Mijn eigen noden? Die komen niet meer op de eerste plaats.
Mijn dag ziet er nu helemaal anders uit dan vroeger. En dat begint al vroeg s’ ochtends. Ontiegelijk vroeg soms. We staan namelijk op wanneer zij wakker zijn. We eten wanneer zij honger hebben. We plannen een activiteit die ook voor hen leuk is... Let op, mama en papa willen ook soms eens wat. En mama moet soms ook eens buiten, of ze draait door! :-)
- Ik ben sterker geworden.
Ik ben verantwoordelijk voor die twee meisjes. En dat betekent ook dat ik sterk moet zijn, voor hen. Bijvoorbeeld euh … bloed. Ik kan daar dus niet tegen. Echt niet. Ik val weleens flauw. Maar als je dochter gevallen is en bloedt, is het gewoon niet aan de orde, flauw doen...
Of toen ik van de trap gevallen was en mijzelf echt wel pijn gedaan had. Mijn eigen pijn was meteen van ondergeschikt belang toen ik zag dat mijn oudste zo hard geschrokken was dat ze ontroostbaar huilde.
- Ik ben kwetsbaar. Heel kwetsbaar.
Het voelt alsof ik pas echt volwassen geworden ben. Vroeger had ik geen zorg in de wereld. Maar nu zijn er mijn twee meisjes. En mag er nooit nooit nooit nooit iets met hen gebeuren. Dat kan niet. Dat mag niet.
Ik ben mama geworden. Ik ben mama. En ik besef het nu pas echt. Waar het echt om draait.
