Blogster vraagt zich af: waarom krijgen papa’s zo vaak applaus en mama’s zoveel kritiek?

Mama wordt kritisch bekeken

Hall staat erom bekend om geen blad voor de mond te nemen en ze wordt daar wereldwijd om bewonderd. Terecht, want: het is een toffe madam met veel humor. In één van haar blogjes schrijft ze over een voorval in het park. Ze was er met een vriendin op uitgetrokken naar een restaurant. Toen haar baby moest ververst worden, ging ze naar het toilet, maar er was geen luierkussen te bespeuren.

‘Geen probleem; het restaurant was in een park, dus ik liep heel ver weg, legde de baby op het gras en ververste haar luier.

Een halfuur later kwam er een vrouw naar me toe en zei: “Ik zag dat je de luier van je dochter ververste, kun je alsjeblief de luiertafel gebruiken de volgende keer?”

Ik zei: “Er was geen.”

Zij: “Er is wel één in het toilet voor gehandicapten om de hoek.”

Ik: “Cool, ze zal de eerstkomende uren waarschijnlijk geen kaka meer doen, maar ik zal er rekening mee houden.”

Ik voelde me een loser. Maar het leven ging verder.'

Papa krijgt applaus

Het volgende weekend trok het hele gezin naar het park: de babytweeling, de twee grotere kinderen en haar man, Bill.

‘Rumi (eentje van de babytweeling, nvdr.) deed kaka. Ik zei Bill dat het zijn beurt was om te verversen. Hij legde Rumi op het gras en ververste haar luier. Een groep vrouwen liep voorbij en eentje zei: “Oooooh, wat een goede papa! Zo zien we het graag, eentje die van aanpakken weet!”

Bill voelde zich als een ster. Het leven ging verder.

Ik dacht er niet veel meer over na, want ik ben het gewoon. Ik ben het gewoon om kritisch te worden bekeken voor taken waar mijn echtgenoot applaus voor krijgt. Ik ben het gewoon om de kinderen van school te halen en veroordelende blikken te krijgen omdat ik te laat ben, terwijl Bill het gewoon is om ontvangen te worden op een rode loper en een 12-koppige band voor zijn heroïsche opkomst op school.

Dat is hoe onze maatschappij in elkaar zit: we leggen zoveel druk op vrouwen om perfect en onbaatzuchtig te zijn, terwijl we lage verwachtingen koesteren naar mannen in hun rol als vader.’

Complimentjes voor iedereen!

Euh, beetje herkenbaar toch hoor, als we heel eerlijk zijn… Hoe vaak mag ik soms horen (vooral van de oudere generatie, geef ik toe): ‘Amai, wat een fantastische man heb jij die zo staat te koken!’ of: ‘Doet hij de boodschappen?!! Amai, dat deed die van mij niet hoor!’ (lees: prijs jezelf maar gelukkig!)

Ik prijs mezelf ook echt gelukkig en ik vind het super dat hij dat doet. Maar, euh, als ik dan denk hoe vaak ik een compliment krijg van iemand omdat ik de kinderen aankleed en uitkleed, in bad steek, naar de dokter breng indien nodig, hen van school haal, elke dag in bed steek, eten klaarmaak elke dag enzovoort en zo verder… dan kom ik van een redelijk kale reis terug.

Toch bizar, niet? Ik ben niet tegen het feit dat papa's applaus krijgen, begrijp me niet verkeerd. Integendeel zelfs! Alleen: waarom geven we elkaar, als moeders onderling, dan ook eens niet wat vaker een complimentje? 

Dat is ook het punt van Constance Hall: ‘Ik zeg niet dat we moeten stoppen met complimentjes te geven. Ik hou ervan om te zien dat Bill geloofd wordt voor wat hij voor onze kinderen doet. Hij is een goede papa, dus waarom zouden we hem niet in de bloemetjes zetten?

Maar laten we elkaar ook eens loven. Een voorbeeld: een vrouw die aan de telefoon hangt terwijl ze haar buggy voortduwt… Denk eens: Wow, ze koos ervoor om niet thuis te blijven om online te shoppen terwijl ze vodka achterover slaat. Ze koos ervoor om naar het park te komen en een geweldige mama te zijn. Bloemetjes, high fives of gewoon een complimentje. Omdat moederen een staande ovatie verdient.’

Hear hear!

#bonuspuntvoorelkemama!

#complimentjesvooriedereen