Help, mama wordt weer een beetje emo (milestoneblues)
De onvoorspelbare mamatranen
Trots toonde ze het allereerste zwarte gaatje in haar mond: één van de melktandjes onderaan was weg. (Blijkbaar vallen eerst de onderste voortandjes uit en dan de bovenste, zo wist mijn tandarts me te vertellen. O ja, en ook dat ze er op haar vijfde wel redelijk vroeg bij was).
Voor mij gaat het allemaal een beetje te snel, voor haar kan het allemaal niet snel genoeg gaan. Al het hele laatste jaar zeurt ze erover. ‘Wanneer vallen mijn tandjes nu uit?’
Tandjes = statussymbool
In het begin snapte ik het niet, maar het blijkt een soort van statussymbool onder de grotere kleuters te zijn. Op de speelplaats is het echt een opbod tegen elkaar op van hoeveel tanden ze al kwijt zijn…
‘Aha, nog maar één tandje? Hmm. Ik ben er al drie kwijt...’
Waarom ik daar in hemelsnaam om moet snotteren? Ik weet het ook niet goed. Ik heb dat sinds ik kinderen heb, en het overkomt me op de meest onverwachte momenten: de mamablues. Of is het een hormonale opstoot, ik weet het ook niet goed. Maar het gebeurt sowieso op een Groot Moment.
De eerste keer op het potje.
De eerste keer naar school.
Het eerste zelfgeschreven woord.
Mijn kleine meid wordt weer een beetje groter.
Gisteren was ze nog een kleine baby met een roze kruippak aan, vandaag is ze Prinses Elsa in een roze glinsterjurk. En hakken. En make-up. O ja, en nu dus ook met een melktandje minder...
Pff, waar zijn die zakdoeken?
