Ik heb een tweeling van vijf jaar en ik ben zo moe

‘Ik wist natuurlijk wel dat het zwaar zou zijn om een tweeling te hebben, maar ik had niet verwacht dat het zó zwaar zou zijn.  

Onze tweeling is nu vijf. We hebben nog een ander kind van acht. De oudste is eigenlijk een vrij gemakkelijk kind. Hij heeft wel last van angsten, waardoor hij wat afhankelijker kan zijn van zijn ouders dan andere kinderen van zijn leeftijd, maar al bij al is hij heel gemakkelijk. 

De tweeling daarentegen is … gewoon onmogelijk? Ze willen nooit hetzelfde. Alles, maar echt alles, is reden voor een gevecht. Ik ben altijd scheidsrechter en ben de hele dag door aan het onderhandelen. Dat is gewoon doodvermoeiend. 

Ik sta steeds vaker te schreeuwen, waarna ik me steevast verschrikkelijk voel. Ik excuseer me dan achteraf wel tegen hen, maar het kwaad is dan natuurlijk al geschied. Het lijkt wel alsof we vastzitten in een patroon dat ik niet kan doorbreken …

Ik geef even een voorbeeld: als het bedtijd is, kies ik een boekje uit om voor te lezen. Dan krijgt de ene een driftbui omdat die een boekje wil kiezen. Oké, ik laat die dan een boekje kiezen, maar dan wordt de andere kwaad, omdat die NOOIT eens het boekje van de ene wil lezen. En dan zit ik daar met twee kinderen die zitten te huilen over iets wat totaal niet belangrijk is, want ik laat hen eigenlijk allebei het boekje kiezen dat ze willen. 

Die eeuwige strijd is begonnen na hun verjaardag. Ze waren daarvoor ook niet gemakkelijk, maar nu is het echt extreem …'