Surmenage à Trois: moeder, kinderen en totale overbelasting

Beetje bij beetje kreeg ik steeds meer lichamelijke en mentale klachten, die ik één voor één probeerde te onderdrukken. Want welke mama heeft daar nu tijd voor?! Zelfs op het moment dat ik naar de huisarts ging om te vragen of ik even thuis mocht blijven, bleef ik mezelf overtuigen dat het waarschijnlijk nog niet zo erg was. Het feit dat ik slechts één week ziekteverlof kreeg, leek in eerste instantie een bevestiging dat ik misschien toch overdreef en het allemaal wel meeviel.

Surmenage ... Dat was het woord op mijn ziektebriefje. Nog nooit van gehoord. Dus begon ik te googelen. Blijkbaar is het een Frans woord voor overbelasting. Een fancy Frans woord voor ‘ik ben op’. De voorloper van een burn-out. Eigenlijk een understatement van hoe ik me voelde, maar bon, ik mocht even tot rust komen en dat was een opluchting.

Met een klein hartje stuurde ik een bericht naar mijn werk om hen te verwittigen. Ik deelde het ook in de WhatsApp-groep met mijn mama en zus en zette erbij dat ik er eigenlijk niet over wilde praten. Ik was gewoon moe, ik wilde rust en stilte. Het was een heel moeilijke periode met ons zoontje (5 jaar), die net zijn onderzoeken naar een ontwikkelingsstoornis had afgerond. We moesten wachten op de resultaten en hij was voor ons helemaal onhandelbaar. Onze dochter (8 jaar) kreeg twee jaar geleden al de diagnose ASS en ADHD, en voor haar hebben we ook al een hele weg afgelegd om haar zo goed mogelijk te ondersteunen.

Dus probeerde ik mijn week te gebruiken om te rusten. Ik hing de hele dag in de zetel en deed niet veel. Een beetje tv kijken en nadenken over een systeem om de ochtend- en avondroutine beter te laten verlopen. Die zoektocht liep wat uit de hand en uiteindelijk ontwikkelde ik een app op maat voor mijn kinderen, met een kalender, stappenplannen, timers… Alles wat er misliep bij ons thuis, zou daarmee opgelost worden. Althans, zo zat het in mijn hoofd.

Ondertussen werd mijn ziekteverlof verlengd (want één week is natuurlijk veel te kort om te recupereren van iets dat al jaren aan het opstapelen is). En ik werkte verder aan mijn app. Na een drietal weken was die zo goed als klaar en begon onze dochter hem te gebruiken. Op zich was het een goede ondersteuning, maar natuurlijk loste het niet alles op (wat had ik toch gedacht). Toch was het een handig hulpmiddel, en eerlijk gezegd ben ik er héél trots op.

En zo deed ik verder... steeds opnieuw dingen proberen om ons leven iets draaglijker te maken. Om onze kinderen te helpen zich zo goed mogelijk te voelen. Om alle problemen die ze hadden op te lossen. Om ervoor te zorgen dat ze altijd blij en gelukkig waren.

En dan, beetje bij beetje, kwam het besef dat dit eigenlijk niet kon. Dat ik mijn tijd beter kon besteden aan ervoor zorgen dat ík me eerst beter voelde. Want hoe zeggen ze dat? Een blije mama is een goede mama. Of happy wife, happy life – ook al zijn we (nog) niet getrouwd. 😉 Maar ... ik ben perfectionistisch en een controlefreak. Dat maakt het natuurlijk niet gemakkelijker. Daar probeer ik nu aan te werken. Zelfzorg noemen ze dat dan ... Ondertussen heb ik er al veel over gelezen, podcasts beluisterd en infosessies gevolgd. Er valt wel wat over te zeggen. En blijkbaar helpt het ook.

Mezelf de vraag stellen: ‘MOET ik dit nu doen?’ maakt al een groot verschil. Af en toe eens wat taken uitbesteden of dingen meer door de vingers zien. Iets doen omdat ík het wil en niet om aan andermans verwachtingen te voldoen. En het liefst van al spendeer ik mijn vrije tijd nu aan iets waar ik heel veel van hou: mijn moestuin. Gelukkig heb ik ook wel veel steun van mijn vriend, die vaak ook moet ploeteren om erdoor te geraken. Maar op de één of andere manier heeft onze miserie ons toch dichter bij elkaar gebracht.

Wat ik eigenlijk wil zeggen … mijn ‘surmenage’ werd veroorzaakt door de rush van het leven en versterkt door de extra zorg voor onze kinderen. Zelfs in het begin van mijn ziekteverlof wilde ik de tijd die ik kreeg door niet te moeten werken, inzetten voor de kinderen. Maar gelukkig kon ik dat al een beetje loslaten en probeer ik nu weer meer voor mezelf te doen. Natuurlijk zorg ik nog steeds voor de kinderen, maar nu ook weer een beetje meer voor mezelf.

Daphne Cheyns