Ik zit op de bank. Fleur ligt oververmoeid naast me met haar hoofd op mijn schoot. Joas zit schuin tegenover me. Met zijn voet tikt hij in zijn eigen ritme tegen mijn been. Jurre stort zich voor de 26ste keer vandaag krijsend ter aarde. Ik heb net de huisarts gebeld. Jurre heeft voor de zesde dag koorts en knapt niet op. Morgen mogen we langskomen.
Jurre kruipt naast me. Hij heeft Fleur weggejaagd. Fleur is boos en huilt. Fleur huilt hard. Nijdig geeft ze Jurre een duw. Ik wist niet dat het haalbaar was, maar hij begint nog harder te huilen dan Fleur. De energie om te bedenken wat een pedagogisch verantwoorde manier van reageren is, ontbreekt. Ik probeer de boel te sussen. “Ik snap het lieverds. Ik ben ook moe.”
Joas wil wat eten. Nu. Wat weegt zwaarder ... Een Joas met een mogelijke suikerdip, of een Jurre die weer gaat huilen wanneer ik naar de keuken ga? Jurre huilt toch wel. Ik kies ervoor om Joas zijn suikerdip te vermijden.
We kijken naar Paw Patrol. Burgemeester Humdinger werkt op mijn zenuwen. De felle kleuren beginnen pijn te doen aan mijn ogen en ik vind Chase stom. Gewoon stom. Waarom wordt hij voor iedere missie uitgekozen?!
Joas zijn beurt om bij mama te zitten. “Hè lieverd”. Hij kroelt met mijn haar. Jurre was even vergeten dat-ie eigenlijk aan het huilen was en moppert weer verder. Dat lieve ventje. Hij voelt zich zo beroerd ... Toch merk ik dat mijn tolerantie voor het geluid na zes dagen aanzienlijk minder wordt. Hallo schuldgevoel.
Ik kijk overprikkeld om me heen. Er ligt overal rommel. De vaatwasser is al sinds gisterochtend onuitgepakt en de vieze vaat stapelt zich op. De prullenbak is overvol, overal liggen er kruimels en zo kan ik nog even doorgaan.
‘Rustig blijven, Free’, spreek ik mezelf toe. Ik zet Paw Patrol af. Dat scheelt al. We gaan kijken naar Winnie de Poeh. Blijven ademen.
Nog 3 uur en 8 minuten en dan gaan ze naar bed.
Wacht eens even ... Hoe laat is het? Het is tijd voor mijn medicatie! Ik pak het snel. Het duurt even, maar de storm in mijn hoofd gaat liggen. De medicatie wint de strijd. Ik voel mijn schouders ontspannen en ik trek de huilende Jurre op mijn schoot.
En daar is het; het “aha-moment”. Jurre heeft honger! “Jurre, jij hebt honger!” Roep ik bijna triomfantelijk. Ik ren naar de keuken en gris een zak zoute stengels uit het keukenkastje. Jurre eet. Jurre blijft eten. Jurre eet het halve zakje leeg. Ik vind alles nu prima. Het huilen stopt. Wat een opluchting. Ik ontspan. We kijken de film uit.
