Angst
Onlangs waren mijn man en ik op bezoek bij vrienden die ons een bezoekje brachten toen onze dochter 2 maanden oud was. Na enkele vereiste baby-pipi-kaka-verhalen hadden we een dieper gesprek over het ouderschap. Een van hen sprak half grappend over de keuze voor kinderen als ‘dingen opgeven’.
Een tactloze opmerking tegen kersverse ouders? Misschien. Maar ik was niet beledigd. Want ik verstond precies hoe hij het aanvoelde.
Mijn ideeën over het moederschap waren het grootste deel van mijn (volwassen) leven doordrongen van … angst. Ik was bang dat ik niet alles zou verwezenlijkt hebben waarvan ik droomde voor ik mama werd.
Ik wist (in mijn hart, niet met mijn verstand) dat ik kinderen wilde. Maar de angst om mijn eigen vrijheid te verliezen overweldigde me – en bleef lang tot in mijn zwangerschap hangen.
Geen perfect moment voor een kindje
Toen ik mama werd, gebeurden er inderdaad heel veel dingen waarvan me verteld werden dat ze zouden gebeuren: mijn leven werd helemaal op z’n kop gezet.
Ik gaf verschillende van mijn persoonlijke vrijheden op. Ik verloor slaap. Ik gaf meer geld uit aan één klein persoontje dan ik ooit voor mezelf uitgaf. Ik gaf een wereld waarin ik de spil was op.
Luie dagen bestonden niet meer (of toch niet op de manier waarop ik ze gewoon was). Alles laten vallen en gewoon gaan, dat gebeurde niet meer.
En wat ze zeggen, is waar: er is geen perfect moment om een kindje te krijgen. Zelfs wanneer een zwangerschap gepland is, blijven er twijfels. Verdienen we genoeg geld? Weet ik wel hoe ik mama moet zijn? Zijn we hier klaar voor?
Ik gaf op: mijn waarde voor deze wereld in vraag stellen
Dat wil niet zeggen dat ik voor de geboorte van mijn dochter mezelf geen waarde toekende. Maar ik waardeer mezelf nu op een nieuwe manier – één die volledig intrinsiek is. Ik heb niet langer het gevoel dat ik iets moet bewijzen. In een kwinkslag werd alles waarnaar ik streefde gewoon bevestigd.
Voor mijn mede-powervrouwen: ik twijfelde even of ik dit zou schrijven, omdat ik bang was dat het zou lijken alsof ik suggereer dat het enige doel van een vrouw is om kinderen te krijgen. Neen.
Mijn punt is: ik besef nu dat alles waarvoor ik heb gewerkt in mijn volwassen leven – onafhankelijkheid, vrijheid, zelfvoorziening, eigenwaarde – eigenlijk een vorm van voorbereiding was. Ik oefende, zodat ik deze dingen kon aanleren aan mijn dochter en het idee van de absolute kracht van een vrouw kon doorgeven aan de volgende generatie.
Het idee dat mijn dochter, als vrouw, alles kan doen wat ze wil. En dat ik, als mama, het voorbeeld zal geven. Mijn waarde als vrouw ís er sinds de dag dat ik geboren werd en de voorbije 32 jaar heeft de wereld haar best gedaan om mij hiervan te beroven. Nu kan de wereld wat mij betreft stoppen met proberen, want ze maakt geen kans.
Ik gaf op: me onzeker voelen over mijn lijf
Ik ben iemand die bijna 10 jaar heeft geworsteld met een eetstoornis. Dus dit is nog een ‘opgeven’ dat ik met zowel met opluchting als aarzeling neerschrijf.
Maar ik herinner mezelf eraan dat het maar een manier was waarop de wereld probeerde om mijn zelfwaarde af te pakken – samen met de biljoenen andere vrouwen die vandaag te horen krijgen dat de weg naar succes en geluk afhangt van een getal op de weegschaal of een beeld in de spiegel.
Wie had gedacht dat een kindje krijgen zou leiden tot het feit dat ik me sterker, sexier, mooier en productiever voel dan ooit in mijn leven? Want dat is zo.
Ik hou van mijn rondingen. Ik heb ze verdiend. De extra kilo’s zijn een laagje zelfvertrouwen. Ik eet om mezelf én mijn kind te voeden. Het is een revolutionair gevoel – maar dat zou het niet moeten zijn. Ik ben zo blij dat ik eindelijk goed in mijn vel zit, maar ook triest dat het 32 jaar heeft geduurd om me zo te voelen.
Ik gaf op: drama
Vrienden die hun zaken niet op een rijtje krijgen, collega’s die me neerhalen, veeleisende klanten … Drama, in al z’n vormen, heeft geen plek meer in mijn leven. Belangrijkere (en leukere) zaken houden me dezer dagen bezig.
Ik gaf op: zelfdestructieve gewoontes
Eens je een dertiger bent, wordt zelfbehoud uiterst belangrijk. Ik begon zichtbare tekenen van ouder worden te vertonen. Toen ik zwanger werd, moest ik mijn gewoontes eens onder de loep nemen en me afvragen wat ik beter kon doen.
Ik ging een nieuw leven op de wereld zetten en moest zorg dragen voor mezelf, zodat ik zorg kon dragen voor haar. Dat wil niet zeggen dat gezonder eten en meer bewegen makkelijker werden – dat was niet zo. En ik ben lang niet perfect. Maar wat ik at, at zij me. En dat was een enorme motivatie.
Ik gaf op: zelfdestructieve gedachten
Nog een work in progress. Maar zoals met gewoontes, starten en stoppen gedachten over jezelf niet bij jezelf. De dingen die door mijn hoofd gaan, zullen door het hoofd van mijn dochter gaan – en daar in sommige gevallen blijven hangen. Ik zou graag hebben dat positieve gedachten zich erg sterk nestelen in haar hoofd.
Ik gaf op: de drang om belangrijk te zijn
Die to do-lijst met 100 zaken die moesten gebeuren? In de vuilnisbak ermee. Plots nam ik een slow-living levensstijl aan. Eentje die de natuurlijke gang van zaken volgt in plaats van de rattennest aan to do’s in mijn hoofd. Niets beter dan een kindje dat je dwingt om van moment to moment te leven.
Wil je eens een geweldige vorm van meditatie ontdekken? Lig neer naast je baby van 5 maanden en kijk hoe ze speelt en kraait, op haar gemak door jouw aanwezigheid en volledig gelukkig op dat moment. Neem dat in je op. Dompel je onder in die puurheid. Voor mij start en begint alles bij dat moment.
Ik gaf op: de nood aan controle
Als een baby je iets leert, dan is het wel dat je geen controle hebt. Dat was voor mij, als controle freak, eigenlijk de verandering die ik nodig had. Ik had altijd moeite met delegeren. Ik probeerde alles zelf te doen en het enige wat dat me ooit heeft opgeleverd is bitterheid en burn-out.
Mama worden heeft me geleerd hoe ik om hulp kan vragen. Ik kan het niet allemaal doen. En dat is uiteindelijk oké.
Ik gaf op: dingen die ik eigenlijk niet eens wilde doen
Een baby geeft je een geweldig excuus om onder dingen te muizen waartoe je je gedwongen voelt. Mijn vrienden wéten dat ik hen graag zie en dat ik hen steun. Maar … heb ik niet veel zin om vanavond naar het optreden te gaan van mijn vriend zijn doorbrekende band? Geen probleem. Kan ik niet naar dat trouwfeest deze maand? Oeps.
De waarheid? Ik voel me niet slecht dat ik mijn kind als excuus gebruik om thuis te blijven en haar te knuffelen in plaats van naar die lezing te gaan. Aan mijn vrienden en geliefde naasten: ik mis jullie oprecht en ik koester elk van jullie. Maar voor even heeft tijd met mijn dochter voorrang op tijd met jullie.
Dus wat betekent al dat ‘opgeven’ nu eigenlijk?
Het betekent dat ik heel wat ruimte heb gemaakt in mijn leven. Genoeg ruimte om een nieuw klein persoontje te verwelkomen én om mijn dromen waar te maken. Ja, dat klopt: míjn dromen waarmaken.
Sinds ik mama ben geworden, heb ik meer aandacht voor het werk dat ik echt wil doen en graag doe. Ik heb geen tijd meer om me bezig te houden met dingen me niet vooruitstuwen.
Dat lachje op mijn dochters gezicht maakte een doel en drive in mij wakker die ik niet zou gevoeld hebben mocht zij er niet gekomen zijn. Ik wil een voorbeeld zijn voor haar. Ik wil dat ze trots is op mij en leert om trots te zijn op zichzelf.
Ik heb creatieve inspiratie gekregen
Ik zie de wereld op ontelbaar veel nieuwe manieren elke dag, met haar naast me. Ik verwonder me, zoals een kind, met mijn kind.
Ik kreeg een diepgaand begrip van de liefde van mijn eigen ouders
Ik dank hen elke dag voor wat ze mij hebben gegeven.
Ik heb een nieuwe appreciatie van en inzicht in mijn mijn lichaam gekregen
Van waarvoor het gemaakt is en wat het allemaal kan. Het is ongelooflijk.
Ik heb vele momenten van lachen en geluk gekregen
Ik probeer om niet uitgelaten te zijn bij elke kreet of elk gegiechel van dat kleine lijfje. Het is verslavend.
Ik voel me aangetrokken tot mijn man op een manier die ik nooit had verwacht
Hem zien knuffelen met onze dochter is ongelooflijk opwindend.
Ik heb perspectief gekregen
Ik heb meer begrip en verdraagzaamheid voor andere ouders en gezinnen. Ik voel enorm mee met wensouders die een kindje willen, maar er geen kunnen krijgen. Ik voel me nederig en geaard door het ouderschap.
En ten slotte, ik heb een onbeschrijfelijke hoeveelheid liefde gekregen
Het soort liefde dat je hart toenijpt tot je geen adem meer krijgt. Het soort liefde dat je maag tot in je keel duwt. En als dat soort liefde je niet inspireert om te gaan voor wat je wil in het leven, dan weet ik niet wat dat wel doet.
Ook al had het moederschap betekend dat ik een droom of twee zou moeten opgeven, dan nog had kinderloos blijven me blind gemaakt voor een oneindige reeks nieuwe mogelijkheden. Dromen die nooit gerealiseerd konden worden.
De dag waarop ik mama werd is de dat waarop ik besefte dat die dromen van mij – de dromen waarvan ik zo bang was ze te moeten laten gaan (maar die ik niet nastreefde zoals ik zou moeten) – nu een must zijn, en geen misschien. Ik ben het mezelf en haar verschuldigd om te bewijzen dat het kan.
En als het me niet lukt? Wel, ik maak me daarover geen zorgen – dat neemt te veel ruimte in. Ruimte die ik moet vrijhouden voor andere dingen.
Bron: vrij vertaald naar Motherly
