2023 wordt ons jaar: we hopen een adoptiekindje te mogen verwelkomen
23/12/2022
Door Mamabaas
Andy en Clemens startten in 2018 een adoptieprocedure. Ondertussen legden ze al een hele weg af, van infosessies over een voorbereidingscursus tot een maatschappelijk onderzoek met gesprekken met een maatschappelijk werker en met een psycholoog. Ze hopen dat hun droom in 2023 eindelijk werkelijkheid wordt.
In juni van dit jaar kregen Andy en Clemens goed nieuws: ze kregen een positief advies om één of meerdere kinderen te adopteren en zouden daarbij een maximum van vier broertjes en/of zusjes mogen adopteren. Ondertussen werd dit positieve advies ook bekrachtigd in de familierechtbank. Nu is het hoopvol afwachten geblazen voor het koppel.
Ze delen in een paar fragmenten hoe dat hoopvolle wachten aanvoelt.
Kerstvakantie met lege kamers
We hebben lege kamers in ons huis. Nochtans zijn de kinderkamers al enkele maanden af, geschilderd en gedecoreerd. De kinderboekjes liggen klaar, alsook de knuffels en speelgoed. De dekens liggen netjes opgevouwen in de kast en de bedjes staan al klaar, de donsdekens zijn aan het wachten om gebruikt te worden. Iedere ochtend kom ik langs de deuren van deze volle, lege, kamers maar blijven ze dicht.
De stilte voelt luid, deze kerstvakantie ...
Reflectie – brief aan mijn kinderen
Mensen vragen me vaak hoe het voelt om in een adoptietraject van jou te zitten. Ik heb daar niet echt een antwoord op. Ik beschrijf dan hoe de procedure er praktisch uitziet, waar we administratief op botsen. Hoe het voelt, laat ik meestal achterwege.
Jij loopt al rond op deze wereld, en ik ook. Daar ben ik wel zeker van. Alleen hebben we elkaar nog niet gevonden. Een eindeloze zwangerschap, zo voelt het wel. Elke dag is een stapje dichter. Een kindje gegroeid in ons hart, niet in onze buik.
Mentaal ben ik er helemaal klaar voor. Dat was ik vorig jaar eigenlijk al. En drie jaar geleden … In mijn hoofd maak ik jouw bed al op, lees ik jou een verhaaltje voor. We voelen ons namelijk wel al jouw papa, ook al kennen we elkaar nog niet. Verbonden door onze levenslopen. Vanaf het moment dat je geboren bent, heeft het lot ons aan elkaar gebonden. Alleen mogen we elkaar nu nog even niet kennen.
Nog even wachten, ook al is het nu moeilijk voor je, ook al is het nu niet fijn. Voorlopig komen we elkaar alleen tegen in onze dromen. Maar weet dat de dag komt, dat wij elkaar ontmoeten. Dat we hand in hand de wereld gaan ontdekken. Dan houden we elkaar zo lang vast tot de barstjes in ons hart terug aan elkaar groeien.
