Als je partner een postnatale depressie heeft: mijn verhaal als papa

We zitten vandaag in 2022, het jaar dat het einde zou moeten betekenen van een pandemie die bijna twee jaar van ons leven heeft weggenomen. Het is een periode van zoveel vragen en weinig antwoorden. Is de pandemie wel effectief ten einde? Hoe zal deze pandemie onze toekomst beïnvloeden? En hoe zit dat nu met die oorlog in Oekraïne? Het lijkt wel alsof we in het jaar van de onzekerheden leven. 

Mentale gezondheid 

Al deze onzekerheden hebben één groot probleem in onze samenleving blootgelegd. De mentale gezondheid van de mens. Elk individu heeft zijn elk verhaal. Elk individu heeft zijn eigen grenzen. Twee jaar in lockdowns en bubbels leven is voor veel mensen de druppel geweest. Maar het is niet enkel de pandemie die dit effect op de mens heeft.

Want ik moet toegeven, de pandemie heeft voor mij persoonlijk ook voor wat voordelen gezorgd. Zo heb ik samen met mijn vriendin ons tweede kindje verwelkomd en ook ons eerste huis samen gekocht. De verplichte vrije tijd door de technische werkloosheid hebben we dus gelukkig in ons gezin en nieuw huis kunnen steken. Maar toch was niet alles rozengeur en maneschijn.  

De eerste lockdown begon voor ons gezin namelijk met een zeer zware klap, want we hadden net te horen gekregen dat ons ongeboren kindje het na 24 weken niet had gehaald. Als gezin een zware klap natuurlijk. En het begin van een verwerkingsproces.

Enkele maanden later kregen we dan weer positief nieuws. We waren terug zwanger. En deze keer had de zwangerschap wel een gelukkig einde: we verwelkomden ons tweede dochtertje Aster. En zo startte weer een nieuw avontuur voor ons gezinnetje.

Eén stap vooruit, twee achteruit 

De eerste maanden verliepen stroef, met vooral veel slapeloze nachten. Jammer genoeg was Aster een baby’tje met veel probleempjes. Ze had reflux en een koemelkallergie. Het werd een eeuwige strijd om haar content te houden. Elke stap vooruit kwam samen met twee stappen achteruit. En zo probeerden we stand te houden.

Tot ik op gegeven moment op het werk een telefoon kreeg van mijn vriendin. “Kom nu naar huis. Ik kan dit niet meer.” Mijn vriendin was mentaal helemaal op. Ik sprong op mijn fiets en keerde naar huis. Ik belde ook mijn schoonvader op omdat hij sneller bij ons thuis kon zijn. Hij trof mijn vriendin al hyperventilerend aan. We probeerden haar te kalmeren en tegelijk de kindjes op te vangen. We besloten direct om hulp te zoeken en haar niet meer met de kindjes alleen te laten.

Eerst werden we beiden een weekje thuis geschreven om voor elkaar te zorgen. Maar al snel bleek dat er meer nodig was. Onze huisarts sprak over een opname. Iets waar we beiden vrij sceptisch tegen opkeken. Een opname klonk zo drastisch. Ze moest toch niet naar een gekkenhuis? De tweede optie was een dagopname. Eén dag per week naar een centrum voor begeleiding. Dit klonk al iets toegankelijker, dus we gingen op gesprek in het centrum voor moeder en kind in Zoersel.

Tijdens de rondleiding en uitleg daar kregen we een duidelijk beeld van de begeleiding. We werden heel goed ontvangen en we kregen een heel duidelijk beeld van de werking. Al snel klonk een opname niet meer zo surreëel. Misschien moesten we deze stap toch nemen? We zochten een oplossing, dus waarom niet? We schreven ons in op de wachtlijst.

Opname 

Nog geen twee weken later kreeg mijn vriendin telefoon. Er was een plaats vrijgekomen, ze kon maandag aan de opname starten. En zo startte een nieuwe uitdaging als gezin.

Mijn vriendin en Aster kregen elk een kamer in het centrum waar ze maandag tot en met vrijdag sessies volgden. In het weekend kwamen ze thuis. In de tussentijd bleef ik thuis met onze oudste dochter Alix. Ik moest dus plots alleen voor onze dochter zorgen terwijl mama en Aster van thuis weg waren.

Gelukkig ging Alix er goed mee om de eerste twee maanden. Ze snapte het misschien ook nog niet helemaal. Voor haar was het al de gewoonte dat ik haar vaak van school ging afhalen. En wanneer mama en haar zus niet thuis waren, kon ik haar geruststellen dat we mama snel zouden bezoeken.

Dat was ook één van onze voorwaarden voordat we aan de opname begonnen: dat we voldoende langs zouden gaan op bezoek, maar ook om bepaalde sessies mee te volgen, om er ook als gezin sterker uit te komen. Want uiteindelijk is het hele proces iets dat je als gezin doormaakt.

Bezorgdheden

En natuurlijk zat ik zelf wel met bezorgdheden toen ons gezin opgesplitst werd. Zo was mijn grootste bezorgdheid dat Aster misschien geen sterke band met mij kon opbouwen zoals Alix dat had gedaan in haar eerste jaar. Of dat ik haar eerste stapjes of woordjes ging missen. Maar we moesten iets doen natuurlijk. En het was duidelijk dat Tineke dit nodig had.

Dus we maakten er het beste van. We grepen elke kans om op bezoek te gaan om met Aster te kunnen spelen, maar ook volgde ik enkele sessies i.v.m. gezinstherapie. Iets wat voor mij een heel nieuwe wereld was, want over gevoelens praten was heel nieuw voor mij, en zelfs een beetje ongemakkelijk. 

Maar de voordelen werden wel snel duidelijk. We leerde beter te communiceren als er iets scheelt, en ook elkaars standpunten te relativeren, iets wat elk gezin volgens mij wel nodig kan hebben. 

En zo waren we dus toch betrokken bij de opname en voelde het niet alsof we er alleen voor stonden. Want uiteindelijk moeten we als mens open staan voor nieuwe uitdagingen, ook al komen die met veel ups en downs. Zolang je samen maar naar hetzelfde doel streeft.

Kenny, @onadventurewithdad

Meer lezen?

Binnenkort brengt Kenny's vriendin Tineke Vanobbergen haar boek 'Ben  je wel veilig bij mij?' uit. Daarin vertelt ze hoe een postnatale depressie haar van de roze wolk duwde. 

Het boek verschijnt op 22 november bij Uitgeverij Lannoo en zal te koop zijn via onze webshop.