Je hebt geluk, want vandaag was het jouw beurt om uit te slapen en nam je vrouw de ochtendshift op zich. Het zalige gevoel van wakker worden omdat je wakker wordt, een rariteit voor ouders met jonge kindjes, geeft de zondag een gedroomde start. Ontbijten doe je tussen een slagveld van achtergelaten boterhammen, klodders choco en yoghurtresten. Maar het deert je niet. Vandaag is het zondag en moet helemaal niets.
Je leest je krant terwijl de jongste een tekening van Spiderman kleurt en de oudste naar televisie kijkt. Een YouTube-ster doet daar één of andere zinloze challenge en je denkt weemoedig aan je eigen, voormalige influencers: Samson & Gert. De radio bevestigt je mijmering en zingt Bob Dylans ‘The Times They Are A-Changin’.
In je krant woeden oorlogen en overspoelt miserie de wereld. Een belezen acteur raadt een boek aan en een columnist herdenkt zijn lang geleden overleden zus. Een voetballer zegt niets maar toch lees je het interview want vandaag is nu eenmaal een dag van niets.
De regen houdt even een pauze en je vrouw wurmt zich in haar flashy fluo looptenue. De klok wijst tien uur aan en je besluit om zowaar actief te worden. Je steekt de kinderen in bad en neemt er vrede mee dat de badkamer een zwembad wordt. Het doe je niets want vandaag is een dag van niets.
Je ruimt de tafel op terwijl je kinderen enthousiast een huisje bouwen onder de keukentafel. De krant valt daarbij als bij toeval open op een foto van een Palestijns meisje spelend in een auto, de auto is zwartgeblakerd door een bombardement. Jullie eigen huiselijke vrede wordt verstoord omdat de jongste een toerke krijgt, waarna hij stampvoetend zijn zus de oorlog verklaart. Nog geen minuut later knuffelen ze elkaar en keert hij terug huiswaarts. Ach, een ruzie van niets want vandaag is het een dag van niets.
Het middageten zijn gewoon restjes van gisteren en da’s maar goed want jullie hebben beiden geen zin om te koken. De dag is halfweg maar in de cocon van je huis lijkt tijd een onbestaand iets. De radio dirigeert met liedjes van vroeger het ritme van de dag. De geknipte soundtrack bij de trage film die deze zondag is.
De middag dient zich aan als een perfect georkestreerd toneel zonder plot.
Plots ontwaakt ook de zon en licht de keuken op. Je vlijt je in de zetel terwijl je kinderen hun huisje beginnen te verbouwen. Dat loopt zoals elke verbouwing: moeizaam en met discussies. Je zetel is je eigen fort en gewapend met een boek ga je de strijd met de tijd aan want dit rustzalige moment mag voor altijd duren.
De avond daalt in, de vuurkachel gaat aan. Maaltijd drie breekt de dag en kondigt de week aan wanneer ook de weekplanning aan tafel komt. Routineus verzamel je de pyjama’s, de tandenborstels en je eigen goesting bijeen.
Wat later doof je de lichten in de gang boven na een verhaaltje en een nachtzoen. Je keuken beneden is herschapen tot een bouwwerf. De aannemers zijn niet langer te bereiken dus ga je zelf aan de slag.
De kachel brandt van gezelligheid en je vlijt je opnieuw in je zetel. De televisie floept aan maar je oog valt op de krant, die nog steeds onaangeroerd nonchalant ligt te liggen. Als door een kiertje gluurt het spelende Palestijnse meisje je woonkamer binnen. Je pakt de krant en leest het bijhorende artikel.
