vrouw anoniem

Getuigenis: Mijn vrouw heeft een eetstoornis

30/11/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

Ik leerde Laurence kennen op een verjaardagsfeestje van een gemeenschappelijke vriendin. Ik zat toen, net zoals zij, in een lange relatie die eigenlijk niet zo goed meer ging. Er wordt soms gesproken over liefde op het eerste gezicht. Ik ben te rationeel om daarin te geloven, maar we konden het vanaf de eerste minuut wel enorm goed met elkaar vinden. 

Doordat we veel met dezelfde vrienden uitgingen, zagen we elkaar regelmatig en zochten we elkaar toch meer en meer op. Tot op het moment dat ik voor mezelf uitmaakte dat, als ik zoiets kon voelen voor iemand anders, ik een punt achter mijn relatie moest zetten.

Niet zo lang daarna besefte zij hetzelfde en waren we beiden vrijgezel. We zijn toen apart beginnen afspreken en van het een kwam het ander. 

Ik heb Laurence leren kennen als iemand die altijd plezier wilde maken en voor iedereen goed wilde doen. Altijd goedlachs voor de buitenwereld, maar ik had al snel door dat achter die façade ook een andere Laurence schuil hield. Ik stelde al snel de vraag of ze een eetprobleem had en ze praatte er direct heel open over. Op dat moment waren het vooral vreetbuien en overgeven. Ze kon dit als geen ander verborgen houden, maar ze was wel blij dat ze erover kon praten met mij. Ondanks het eetprobleem begonnen we toch een relatie. Want ik kende de echte Laurence en ik moest haar ‘gewoon proberen helpen om dat probleem op te lossen’. 

Gewoon proberen op te lossen … Al snel merkte ik dat ik dat niet alleen zou kunnen. Ik overtuigde haar dan ook om erover te praten met haar ouders. Na lang twijfelen heeft ze dit toch gedaan. Dit heeft geholpen om zich een eerste keer te laten opnemen in Gent. Ze deed dit tijdens de grote vakantie.  Op die manier kon ze het nog steeds geheim houden voor onze vrienden.

Tijdens opname deed ze het redelijk goed, maar na opname herviel ze al snel in oude gewoontes. 

We probeerden met verschillende psychologen en voedingsdeskundigen te achterhalen wat nu precies de oorzaak was van het willen, of nodig te hebben, van vreetbuien en overgeven. Slechte en minder slechte periodes wisselden elkaar af. Ze beloofde dat het beter zou gaan zodra we zouden samenwonen.

Maar toen we samenwoonden, ging het nog niet beter. Ze dacht dat het beter ging gaan als we een kindje hadden, want ze was en is bang dat haar kind dat zou zien en ook zelf een eetprobleem zou krijgen. Maar opnieuw was de eetstoornis te sterk. 

Ik heb geprobeerd meelevend te zijn, ik heb geprobeerd om bikkelhard voor haar te zijn. Omdat niets hielp en ik dacht dat een mentaal hardere aanpak misschien beter zou werken. Maar niets had echt effect. Soms ging het een paar dagen of weken beter, maar ik zag dan toch weer de lege verpakkingen bij het afval of toch nog een restje braaksel in het toilet … 

Dit bleef maar duren tot het moment dat ik het zelf begon te aanvaarden. Ik zou Laurence niet verlaten omwille van haar eetstoornis, ze is veel meer dan dat. Ze is altijd een goede vrouw en topmama geweest. En bovendien: ik wist waaraan ik begon toen ik haar leerde kennen. 

Het leven ging verder: zij droeg die last altijd mee en ikzelf werd steeds apathischer voor de eetstoornis, en we praatten er niet of nauwelijks nog over. Ik wist wat er zich afspeelde wanneer ik niet thuis was, of wanneer we uit eten waren, maar ik trok het me niet meer aan … Ik denk dat ik het nodig had om het me niet meer aan te trekken. 

Tijd verstreek en intussen was iedereen in familie en vriendengroep wel op de hoogte, maar het onderwerp werd vermeden. Al was het maar om de gezelligheid niet te verpesten. 

Maar toen kwam de coronapandemie en het opgesloten zitten was de druppel. Wij zijn een gezin dat altijd het huis uit is en plots mocht dat niet meer. Terwijl ik alles kon relativeren, had Laurence het plots nog veel moeilijker en sloeg de ES plots over naar anorexia. Ze verloor in sneltempo gewicht. Iets wat ikzelf pas heel laat doorhad, want ook daarvoor was ik blind geworden. Ze gleed ook verder en verder weg in een donkere, neerslachtige houding, ver van de joviale amusette zoals ik haar had leren kennen. Ik besefte dat de eetstoornis het punt had bereikt waarop het misschien wel levensbedreigend was. Dat zorgde ervoor dat we er opnieuw over praatten. Echter … verbetering was er niet. 

Tot op een moment dat ze opnieuw opgenomen wilde worden. In het begin was ik er niet voor te vinden. Ik dacht: waarom zou het nu wel lukken, kan je hier thuis niet je best doen? Ik besefte maar al te goed wat Laurence thuis allemaal voor ons deed en zag het niet echt zitten om mijn zware job, huishouden en kinderen alleen te doen. Maar ze heeft me toch kunnen overtuigen. Het zou haar laatste kans zijn, zei ze, en nu wil ik het echt. Ik praatte ook met haar nicht, Isaura, en besloot er toch over na te denken. 

Het waren eerst negen weken, maar al snel werd duidelijk dat dit voor haar niet voldoende zou zijn. De ES was er al veel te lang. Thuis had ik al snel een goed ritme en evenwicht gevonden, en er was ook veel hulp van familie. Ik zag verbetering in haar ingesteldheid, dus de extra weken konden mij niet schelen. Ik zag dat ze gelukkiger werd en ik kreeg weer hoop dat ik ooit de oude Laurence zou terugzien. 

Het werden uiteindelijk zestien weken, waarin we moesten profiteren van de weinige tijd die we hadden met elkaar, maar ik merkte toen al dat de momenten die we toen terug hadden, goede momenten waren: we waren gelukkiger, ze kon weer lachen met mijn droge humor, we waren opnieuw fysieker met elkaar … 

Wat ben ik blij dat ze die stap alsnog heeft gezet. Het ware zeker geen gemakkelijke tijden voor mezelf en de kinderen, maar we krijgen er wel veel voor terug. Ik hoop dat ze zo verder blijft doen, want de strijd is nog niet volledig gestreden Ik hoop dat ook onze kinderen dezelfde vurige, goedlachse Laurence kunnen leren kennen zoals ik ze leerde kennen meer dan elf jaar geleden. Ik geloof er alvast weer in! 

Meer lezen 

Dag eetstoornis, genoeg is genoeg

Laurence Bauffe strijdt al meer dan 13 jaar tegen een eetstoornis. In het boek Dag Eetstoornis, genoeg is genoeg deelt ze haar verhaal. Van hoe het allemaal begon in haar jeugdjaren, doorheen haar opname en hoe ze nu opnieuw positief in het leven staat. Zo hoopt ze herkenbaarheid te bieden aan mensen die zelf worstelen met een eetstoornis en het taboe rond dit onderwerp te doorbreken. Het boek bevat ook openharige getuigenissen van familie en vrienden.

‘Dag eetstoornis, genoeg is genoeg’ ligt sinds kort in de boekhandel. Het is een taboedoorbrekend verhaal dat anderen kan helpen bij hun strijd tegen een eetstoornis. 

Meer info over het boek vind je hier

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes