18 juli 2019; de dag waarop ik mama werd van Arthur. Een dag waar veel angst aan vooraf is gegaan. Ik ben bevallen op 32 weken en 6 dagen. Vandaag ben ik zwanger van ons tweede kindje. Het wordt een meisje en ik ben nu 21 weken en 6 dagen ver. De zwangerschap, net als bij Arthur, verloopt goed. Ik voel me prima, en toch. Toch is het al een emotionele rollercoaster geweest.
Ik heb meer dan een jaar nodig gehad om me niet langer schuldig te voelen over de vroeggeboorte. Ik wil dit niet opnieuw meemaken. De angst dat deze nachtmerrie zich herhaalt, is toch lichtjes aanwezig.
In de periode nadat ik ben bevallen van Arthur, vroeg iedereen hoe het me ging. Ik denk dat iedereen ergens verwachtte dat ik zou instorten. Maar als ik er nu aan terugdenk, zijn er weinig mensen die gevraagd hebben aan mijn man hoe het met hem ging.
Twee dagen geleden hadden we een zware ruzie. Hij had, naar mijn mening, een paar ongevoelige opmerkingen gegeven over het medisch personeel dat mij destijds verzorgde. Hij vond dat ik op zoek moest naar een andere gynaecologe, terwijl ik me goed voel bij haar. Dit was volgens mij het belangrijkste.
Na de ruzie kwam uit dat hij de vroeggeboorte van onze zoon nog niet helemaal heeft verwerkt en hij het ziekenhuispersoneel deels verantwoordelijk houdt. Het feit dat ik zijn gevoelens minimaliseerde en onderkende, heeft Pandora’s doos open gezet.
We hebben erover gepraat en ik heb hem de erkenning gegeven die hij verdiende en oh zo nodig had. Toch blijf ik er mee in mijn maag zitten. Het heeft drie jaar en een nieuwe zwangerschap nodig gehad om dit naar de oppervlakte te doen drijven. Ik ben er drie jaar blind voor geweest. Hij heeft er drie jaar over gezwegen, terwijl we beiden met dezelfde pijn zaten.
Deze uitgesproken woorden hebben de eerder benoemde angst wel een beetje getemperd. Wat er ook gebeurt, ik sta er niet alleen voor. Wat er ook gebeurt, hij staat er niet alleen voor. We komen er samen door.
