Papa twijfelt: ik verkies mijn oudste kinderen boven mijn tweede vrouw

Even een situatieschets. Ik ben zes jaar samen met mijn huidige vrouw Anke, en we hebben samen twee dochters, Mila (4 jaar) en Elsa (2 jaar). Uit mijn vorige huwelijk heb ik ook twee kinderen, Liam (17 jaar) en Sanne (15 jaar). De scheiding verliep niet bepaald vriendelijk. Omdat mijn ex-vrouw een beter betaalde job had en financieel beter af was, kreeg zij de voogdij. Ik zag mijn oudste kinderen de afgelopen acht jaar alleen om het weekend en op woensdag.

Fulltime

Een paar weken geleden vroegen mijn oudere kinderen of ze fulltime bij ons konden wonen, vanwege problemen met hun stiefvader. De man gebruikt regelmatig geweld als straf, waar vooral Liam vaak de dupe van is. Hij heeft al meerdere keren ruzie gemaakt met hem, en zelfs hun moeder vond dat het beter was als de kinderen bij mij kwamen wonen.

Ik heb dat besproken met mijn vrouw, maar ik wist dat ze er niet blij mee was. Ze voelt zich ongemakkelijk bij mijn oudere kinderen, al heeft ze dat pas voor het eerst uitgesproken toen we samen een kind kregen.

Toen mijn kinderen nog alleen in het weekend kwamen, nam mijn vrouw onze dochters vaak mee naar haar ouders om ons ‘ruimte te geven’, hoewel ik daar nooit om gevraagd heb. Nu, begrijp me niet verkeerd, ik weet dat het moeilijk is om een stiefouder te zijn, maar mijn kinderen zijn echt geweldige kinderen. Ze halen hoge cijfers, hebben veel vrienden, doen aan sport en zijn erg respectvol. Ik weet dat ik bevooroordeeld ben, maar anderen vertellen me dat ook! Daarom is het zo vreselijk om te zien hoe Anke hen constant bekritiseert.

Het is bijna alsof ze wacht tot ze een fout maken, om ze er dan op aan te pakken. We hadden al een flinke ruzie tijdens de feestdagen, omdat ze mijn oudere kinderen er toen liever niet bij had. Toch heeft ze niet geweigerd dat mijn oudere kinderen mochten komen. Maar ze maakt het hen niet makkelijk. Sinds Liam en Sanne bij ons zijn ingetrokken, is het dan ook best heftig geweest. 

De druppel

Onze oudste dochter Mila zit in een fase waarin ze bijt. We zijn op zoek naar de juiste behandeling, maar hebben nog geen plek gevonden waar we terecht kunnen. Zoals je kunt verwachten, is de sfeer in huis nu erg gespannen en lopen we allemaal op kousenvoetjes.

Gisterenmorgen, terwijl ik ontbijt aan het maken was, hoorden we opeens een gil. Mila kwam huilend de keuken in en riep dat Sanne haar had geslagen. Anke stormde de woonkamer in naar Liam en Sanne, en begon tegen ze te schreeuwen dat ze het huis uit moesten. Ze was duidelijk woedend, maar Sanne legde meteen uit wat er gebeurd was. Ze had net tv gekeken en wilde iets leuks opzetten voor Mila en Elsa. Mila werd enthousiast en beet haar. Uit reflex had Sanne haar geslagen, maar het was niet met opzet en ze voelde zich er meteen slecht over. Ik bleef rustig, want laten we eerlijk zijn: zoiets kan iedereen overkomen. Sanne had zelfs een duidelijke bijtwonde!

Anke geloofde haar echter niet, en de situatie liep verder uit de hand. Onze dochters begonnen te huilen en Anke schreeuwde opnieuw tegen mijn oudere kinderen dat ze het huis uit moesten. Sanne zei dat ze liever even wegging om Anke te laten kalmeren, maar dat maakte haar alleen maar bozer. Liam en Sanne vertrokken uiteindelijk naar een vriend en bleven daar overnachten.

Genoeg is genoeg

Sindsdien blijft Anke erop hameren dat ik hun spullen moet inpakken en mijn oudere kinderen voorgoed terug naar hun moeder moet sturen. Ik ben dat hele gedoe spuugzat.

Vanmorgen zei ik tegen haar dat het een ongeluk was en dat ze het moest laten rusten, maar ze weigert dat. Ze dreigde zelfs de politie te bellen en zei dat ze zich nooit meer veilig zou voelen met Sanne in huis. Ik moest lachen, want Anke heeft zelf Mila al een keer geslagen toen ze haar beet!

Uiteindelijk nam Anke de meisjes mee naar haar moeder. Ik vertelde Liam en Sanne dat ze terug konden komen. Anke bleef me sms’en dat ze pas terugkomt als mijn oudere kinderen uit huis zijn. Eerst negeerde ik haar, maar uiteindelijk zei ik gewoon: ‘Dit is hun huis. Als jij je er niet prettig bij voelt, kun jíj vertrekken.’

Misschien had ik dat niet moeten zeggen, maar eerlijk… ik meen het ergens wel. Ik wil niet weer een scheiding doormaken, maar Anke is de laatste weken zo verschrikkelijk geweest tegen mijn oudere kinderen dat ik haar nauwelijks nog herken. Wat moet ik doen? 

BRON: vrij vertaald naar REDDIT