Mommy Meltdown: grandioos op je bek gaan en weer op staan

Het zat er al even aan te komen. De aanleiding voor de meltdown was zó klein. Toch leek het voor mij even alsof alles onoverkomelijk was. Het begon zoals iedere ochtend, druk.

Vroege ochtend

Ik liep rond als een kip zonder kop. Om 6.15 uur was Jonah wakker. En kort nadien stond ook Eli al paraat.

Mijn kerels wisselden elkaar af in huilbuien. Ik liep nog in pyjama net zoals zij. Maar ik was er in geslaagd om ze eten te geven. Ook alle medicatie en het aerosolgebeuren was al achter de rug.

Het was net tien uur. Maar ik had nu al het gevoel alsof ik een marathon had gelopen. En ik moest eigenlijk al sinds 8 uur naar het toilet. Maar er was steeds iets dringender. Ik kon echt niet meer. Ik zette de kerels even in de living voor de televisie en haastte me naar de wc. Eindelijk rust…

Bonken

Tot er na 5 seconden op de deur werd geklopt. ‘Mama, ben je daar? Ik heb honger.’ ‘Dat gaat niet. Mama zit nu even op toilet.’ Jonah bleef kloppen. ‘Maar het is echt gróte honger.’ Hij bleef kloppen en werd even later bijgestaan door Eli. Met z'n tweetjes stonden ze gezellig op de deur te bonken. En voor ik het wist zat ik te huilen. ‘Mama, waarom ween je?’ ‘Omdat mama moe is, heel moe.’

Dun touwtje

Ik heb nadien bijna drie dagen aan een stuk gehuild. Ik had het gevoel dat ik alles onder controle had. Dat ik op een dikke plank liep en een goede balans had gevonden. Maar dat evenwicht bleek eigenlijk een dun touwtje te zijn. En ik ben er, jonglerend met was en andere huishoudelijke rompslomp, af gevallen.

Ik had al sinds deze zomer het gevoel dat het allemaal wat te veel werd. Maar ik was blijven doorgaan. 'Nog wat doorbijten dan zal het rustiger worden.' We zijn ondertussen 3 maanden verder. En dat 'doorbijten' is 'stukgebeten' geworden. Van druk op het werk naar zieke kindjes, naar nog ziekere kindjes, naar een meer dan rommelig huis, naar een tandjes krijgende peuter, naar gigantisch slaaptekort, naar zelf ziek zijn en blijven doorgaan, naar… Het blééf maar doorgaan.

Schuldgevoelens

Ik kan gerust zeggen dat ik moe ben.

De voorbije maanden heb ik continu met een schuldgevoel gelopen. Alsof ik niets ten volle kon doen en voor niemand goed deed.

Ik voelde me schuldig tegenover mijn kinderen omdat ik er zo weinig was.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn man omdat ik soms zo knorrig was.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn ouders omdat ze zo vaak op de kindjes moesten letten.
Ik voelde me schuldig tegenover mijn werk, mijn vrienden... om ontelbare redenen.

Ik ben me zo aan het focussen op het negatieve dat ik het mooie rond me niet meer zie. Zo opgeslorpt door zaken die er waarschijnlijk niet toe doen. Alleen voelt het niet zo.