Iedere relatie heeft z’n eigen ritme. Sommige koppels wonen samen na drie maanden, anderen pas na tien jaar. Sommigen trouwen, anderen niet. Alles kan, zolang beide partners zich goed voelen bij de afspraken die ze samen maken. Maar wat als die afspraken plots niet meer logisch voelen wanneer er een baby op komst is? Wat als één van de twee verlangt naar meer samenhorigheid en stabiliteit, terwijl de ander vasthoudt aan het vroegere evenwicht? Deze toekomstige papa toont hoe ingewikkeld het kan worden wanneer twee mensen van elkaar houden, maar toch totaal anders in het leven staan.
Ik ben 41, mijn partner Jessie is 37. We zijn nu vijf jaar samen, en van bij het begin was ze heel duidelijk: ze wilde niet trouwen, ze wilde geen kinderen en als ze ooit ongepland zwanger zou worden, zou ze de zwangerschap beëindigen. Dat was niet makkelijk om te horen, maar ik had haar graag, en ik kon haar eerlijkheid waarderen. Dus ik ging ermee akkoord. Na een jaar stelde ik eens voorzichtig voor om samen te gaan wonen, maar ook dat wilde ze niet. Ze voelde zich goed bij ons systeem: een paar nachten samen, een paar nachten elk in onze eigen ruimte.
En ergens werkte dat voor ons. Ik miste soms het samenleven, maar ik wou haar niet pushen.
Alles verandert… toch eigenlijk niet?
Een paar weken geleden vertelde Jessie me dat ze zwanger is. En dat ze de baby wél wil houden.
Ik was verrast, maar vooral blij. Ik wilde meteen alles goed regelen, samen. Dus gooide ik opnieuw het idee op tafel om te gaan samenwonen. Voor mij voelde dat logisch: als je een kind krijgt, word je toch een gezin?
Maar zij zei opnieuw nee. Haar plan was om gewoon verder te doen zoals nu: enkele dagen zijn we samen, enkele dagen zijn we apart. En als de baby er straks is, zorgen we om de beurt voor hem of haar in onze eigen woning.
Ik kon het amper geloven. Twee huizen, twee kinderkamers, twee schema’s… Ik zie niet hoe dat werkt met een pasgeboren baby. Of met een relatie.
Een stabiel gezin vs twee aparte levens
Ik vertelde haar dat ik het niet begrijp, dat ik ons als gezin zie. En vooral dat ik er altijd wil zijn: voor haar én voor ons kind. Ze verzekerde me dat ze me wél ziet als haar vaste partner. Dat ze van me houdt. Maar dat ze haar manier van leven niet wil veranderen.
En dan voel ik de twijfel. Niet alleen over de praktische kant… maar ook over wat dit betekent voor ons als koppel.
De twijfel knaagt
Een vriend van me zei dat ik deze situatie misschien beter gewoon accepteer. Dat als ik te veel druk zet, ik het risico loop dat we uit elkaar gaan. En dan zie ik mijn kind nog mínder.
Sinds dat gesprek zit ik in een knoop.
Ben ik ouderwets?
Ben ik egoïstisch?
Of is het juist normaal dat ik wil samenleven met de vrouw met wie ik een kind krijg? Ik wil er zijn. Dag en nacht. Luiers, huilbuien, slapeloze nachten, de eerste lachjes… alles! Maar ik weet niet hoe dat moet als we letterlijk een muur tussen onze levens laten staan.
Ik ben gewoon… verloren
Ik wil geen ruzie. Ik wil geen strijd.
Ik wil gewoon samen een gezin vormen.
Maar ik weet niet meer of dat ook háár droom is – of dat ze die droom ooit zal hebben.
En dus vraag ik me af: Ben ik degene die te veel verwacht? Of is dit iets waar we onmogelijk allebei gelukkig in kunnen blijven?
