Help, mijn schoonmoeder eist een daguitstap met onze baby. Alleen, zonder mij!

Mijn baby is nu vijf weken oud. Hij krijgt nog enkel borstvoeding en heeft nog niet aan een flesje gedronken, ook geen moedermelk. Sinds zijn geboorte is hij nog nooit langer dan een paar minuten zonder mij geweest. Logisch ook, toch? Zo’n mini-mensje hoort gewoon nog dicht bij mama te zijn. Maar blijkbaar denkt mijn schoonmoeder daar héél anders over…

‘Ik wil hem een hele dag voor mezelf’

Mijn schoonmoeder, die ik trouwens nog maar één keer eerder in het echt heb gezien, woont in het buitenland. Ze komt binnenkort op bezoek om haar eerste kleinkind te ontmoeten. Op zich heel leuk natuurlijk. Maar dan komt het: ze wil hem een hele dag alleen meenemen. Zonder mij. Van ’s morgens tot ’s avonds. Ze weet niet goed haar weg hier, ik weet niet waar ze juist zal logeren, wat ze van plan is of hoelang ze écht weg zal zijn. Maar ze wil mijn vijf weken oude baby dus meenemen. Alleen. Voor een hele dag.

Laat me nog even benadrukken:


• Hij drinkt enkel borstvoeding.

• Neemt geen fles.

• Is nog nooit van mij gescheiden geweest.

• En raakt overstuur als ik de kamer verlaat.

Dus ja, mijn moederhart slaat op hol en in mijn hoofd gaan meteen ALLE ALARMEN af.

‘Je bent egoïstisch. Je houdt hem van haar weg.’

Mijn partner vindt dat ik overdrijf. Meer nog: hij zegt letterlijk dat hij niet samen wil zijn met iemand die zijn moeder ‘het contact met haar kleinkind ontzegt’. Volgens hem ben ik egoïstisch, dramatisch, en houd ik de baby bewust bij haar weg.

Ook zijn moeder vindt dat ik ‘geen idee heb wat goed is voor de baby’. (Terwijl dit mijn derde kind is, en het haar eerste kleinkind.) Ze blijft maar herhalen dat ik hem de fles moet geven in plaats van borstvoeding, zodat zij ‘ook eens met hem op stap kan’. En als ik zeg dat ik liever heb dat we gewoon samen tijd doorbrengen met de baby? Dan ben ik ‘overbezorgd’ en ‘controlerend’.
Maar waarom zou ik een piepkleine baby van vijf weken laten meegaan met iemand die hij niet kent, in een stad die zíj niet kent, zonder dat ik weet waar ze zijn of wat ze doen?

Mijn grens is bereikt

Na dagen twijfelen, huilen, en mezelf afvragen of ik écht gek aan het worden ben, heb ik de knoop doorgehakt: mijn antwoord is nee. Punt. Ze mag hem zien, knuffelen, tijd met hem doorbrengen,  maar niet zonder mij erbij. Zeker niet voor een hele dag. En nee, dat maakt mij geen slechte schoondochter of egoïstische moeder. Dat maakt mij een beschermende, liefdevolle mama die haar kind nog niet los kan (of wil) laten. En dat is helemaal oké.

De echte wake-up call

Wat me eigenlijk nog het meeste schokt? Niet zozeer mijn schoonmoeder, maar mijn partner. Al die tijd blijkt dat hij degene is die het meest pusht, mij kleineert, en weigert mijn gevoelens serieus te nemen. Ik voel me meer en meer alleen.

Daarom ben ik nu – voorlopig – met mijn baby naar mijn familie gegaan. We zijn veilig. Ik heb contact opgenomen met een advocaat, gewoon om zeker te zijn dat ik voorbereid ben, mocht er iets gebeuren. Want ergens, diep vanbinnen, voel ik dat er dingen niet kloppen. Mijn partner had het er al vaker over dat hij de baby wil meenemen naar zijn thuisland om daar ‘zijn cultuur en taal te leren’. Eerst leek dat onschuldig, maar nu weet ik het niet meer zo zeker.

Ben ik té beschermend?

Ik ben de afgelopen dagen zo vaak bestempeld als controlerend, manipulatief, dramatisch en egoïstisch, dat ik écht begon te twijfelen aan mezelf. Zie ik echt signalen die er niet zijn? Of ben ik gewoon een moeder die haar baby wil beschermen? Ik weet intussen het antwoord: ik ben gewoon een moeder. En moeders luisteren naar hun gevoel. Naar hun instinct. En dat zegt mij heel luid: hou je baby dichtbij, hij heeft jou nodig.

Dus nee, schoonmama, je mag mijn baby niet meenemen voor een hele dag. Misschien ooit. Maar nu? Absoluut niet.

BRON: vrij vertaald naar REDDIT