‘Ik wil niet dat mijn kinderen “mama” zeggen tegen de vriendin van mijn ex!’

Mijn ex en ik hebben samen drie kinderen, van 13, 12 en 9 jaar. We zijn uit elkaar gegaan toen onze jongste nog maar vier maanden oud was. Niet omdat we voortdurend ruzie maakten, maar omdat hij opbiechtte dat hij nooit écht van me had gehouden. Hij was enkel met mij getrouwd omdat ik zwanger was. Dat deed pijn, natuurlijk. Maar het verklaart veel. Zoals waarom hij me nu behandelt alsof ik er niet toe doe. Niet voor hem, en ook niet voor onze kinderen.

Een paar weken na onze scheiding dook ze al op: Hanne, zijn nieuwe vriendin. Ze stond plots mee op schoolfeestjes en zei vrolijk dat ze zich klaar voelde om mama te worden. Ik dacht meteen dat ze zwanger was. Maar nee, ze bedoelde mama worden van mijn kinderen! 

En toen begon het…

Vanaf dat moment begon de bal te rollen. Mijn ex vroeg regelmatig of ik bepaalde dingen aan haar kon ‘overlaten’: de kinderen ophalen van school, ze naar de dansles brengen… ‘We moeten ruimte maken voor Hanne als mama,’ zei mijn ex. Ik bleef kalm, maar gaf wel weerwoord: ‘Ze wordt misschien hun plusmama, maar ík ben hun mama.’ Waarop hij antwoordde dat Hanne bij hen thuis gewoon ‘mama’ zou zijn. En dat zij sowieso een betere moeder zou zijn dan ik ooit kon zijn.

Vanaf dat moment was het oorlog. 

Daarna ging het alleen nog bergaf. Hanne begon me uit te schelden als ze me zag, enkel en alleen omdat ik het niet zag zitten dat mijn kinderen haar ‘mama’ zouden noemen. Ik was volgens haar jaloers en onzeker. Ondertussen probeerde mijn ex me uit het ouder-systeem van de school te gooien en Hanne op mijn plek te zetten. Ongelooflijk, ze waren zelfs niet eens getrouwd! Maar hij was ervan overtuigd dat de kinderen beter af was bij hen, en ondernam zelfs gerechtelijke stappen. Gelukkig zag de rechter ook in wat er aan de hand was: ze probeerden me buitenspel te zetten. Mijn ex kreeg geen voogdij en moest me overal in blijven betrekken.

Helaas bleven de pesterijen duren… Toen ze gingen trouwen, planden ze hun huwelijksdatum precies in mijn week met de kinderen. Ze eisten dat ik mijn tijd met de kinderen zomaar zou opgeven, zonder compensatie. Ik stelde compromissen voor, maar die werden allemaal geweigerd. Alweer moesten we via de rechter passeren… Maar die gaf mij wel gelijk.

‘Mama’

De kinderen noemen haar gewoon ‘Hanne’. En dat is blijkbaar nog altijd een doorn in het oog van hen beiden. Ze blijven pushen om haar ‘mama’ te noemen, of dat ze moederdag met haar moeten doorbrengen. Maar mijn kinderen voelen het gelukkig goed aan aan. Ze blijven loyaal, ook al wordt dat door mijn ex gezien als ‘oudervervreemding’. Alsof ik hen bewust tegenwerk!

En nu…

Nu blijkt dat Hanne al jaren worstelt met vruchtbaarheidsproblemen. Ze zullen samen nooit kinderen kunnen krijgen. Ook daar maken ze misbruik van. Ineens willen ze de kinderen een maand mee naar het buitenland nemen om familie van Hanne te bezoeken. Ik zie dat niet zitten. En volgens onze regeling ben ik dat ook niet verplicht. Natuurlijk vonden ze dat ook weer een gebrek aan steun. 

Het lijkt alsof haar kinderwens automatisch betekent dat ik mijn kinderen moet afgeven, als troost. Maar eerlijk? Zo werkt dat niet. Ik heb niks tegen Hanne, ik haat haar heus niet. Maar ik ben ook niet verplicht om hen te helpen bouwen aan een gezinnetje waar ik niet bij hoor. Ik bén de mama van mijn kinderen.

BRON: Reddit