Onze ex-partners doen er alles aan om de kinderen tegen ons op te zetten

Jarenlang waren er struggles in mijn gezinssituatie. Samen blijven voor de kinderen? Of durven springen en ons eigen geluk opzoeken? Een eigen beslissing, eentje die ik eigenlijk niet durfde te nemen – voor mijn kinderen, voor het huis dat we samen hadden opgebouwd. Maar dan komt toch het moment dat je knopen moet doorhakken.

Als ik nu terugkijk op een relatie van 16 jaar, zie ik vooral dat we naast elkaar hebben geleefd. Hij deed zijn werk, ik deed het mijne. Ik zorgde voor het huishouden, voor de kindjes … maar echt praten deden we niet. Vaak besprak ik meer met de familie dan met mijn partner toen …

Was mijn ex een slecht mens? Helemaal niet. Maar verbonden waren we ook niet. Respect ontbrak, en dat maakte dat mijn eigen welbevinden helemaal onder nul zakte.

En toch durfde ik uiteindelijk de stap te zetten. Dan kom je sneller dan gedacht in een nieuwe relatie terecht, waar alles anders loopt. Respect. Verbondenheid. Warmte. Wat een heerlijk gevoel.

Maar net wanneer je denkt dat alles goed gaat, begint de miserie. De ex-partners. Ze doen er alles aan om de kinderen tegen ons op te zetten, om hen in hun kamp te krijgen. Week na week duikt er wel weer een nieuw verhaal op. Moeten we ons verdedigen? Neen toch .. Het zijn ook onze kinderen en wij willen hen een goeie basis geven voor de toekomst.

En dan vraag ik me af:
Hoelang gaat dit nog duren?
Hoelang voor er eindelijk rust komt?
En komt die rust er met … of zonder onze kinderen?

Ik hoop oprecht dat de rust terugkeert, want meer dan alles wens ik dat onze kinderen bij beide ouders een warm en veilig nest hebben.

Als iemand tips heeft om het contact met onze kinderen goed te houden, dan hoor ik het graag …