Kerstavond. Volgens de kalender breekt de gezelligste tijd van het jaar aan. En van buitenaf ziet het er wellicht ook zo uit – met een kerstboom, overal fonkelende lichtjes en een hoop pakjes onder de boom. Maar wat wellicht niemand ziet: dit wordt misschien (waarschijnlijk?) de laatste kerst die we samen als gezin vieren.
Het is niet dat we ruzie hebben, mijn man en ik. Er is geen ander in het spel. Er is geen sprake van drama, grote ruzies of een grote schuldige. We zijn gewoon uit elkaar gegroeid. De liefde is ergens onderweg stilletjes verdwenen. Tot je op een avond naast elkaar zit en je beseft dat je geen toekomst meer ziet samen. Hoe graag je het ook anders had gewild.
En dan is het plots kerst. Mariah Carey en Wham zingen er vrolijk op los, mensen lopen in de gezellige drukte van de stad om nog wat last minute pakjes in huis te halen of zijn volop hun kerstmenu in elkaar aan het flansen. Iedereen lijkt in de feeststemming, klaar om vrolijk aan tafel te schuiven. Maar ik weet met mezelf geen blijf.
Een deel van mij wil er alles aan doen om er nog één keer een prachtige kerst van te maken. Niets overdreven, maar gewoon een warm samenzijn. Nu de kinderen nog in hun bubbel vol magie leven. In de wetenschap dat het misschien de laatste keer is dat we met z’n vijven aan de feesttafel zitten, samen cadeautjes openen en die typische gezinsfoto maken waarbij iedereen er half goed op staat.
Een ander deel van mij is doodmoe van te doen alsof. Moe van die glimlach die wel op mijn gezicht geplakt lijkt, terwijl mijn hoofd ergens anders zit. Van grapjes maken terwijl ik me vanbinnen zo leeg voel. Van het beeld in stand te houden dat alles goed gaat, terwijl ik vanbinnen al afscheid aan het nemen ben van een leven dat ik ooit heel hard heb gewild.
Terwijl de hele wereld in feeststemming lijkt te zijn, voel ik me verdrietig. Gebroken. Bang.
Ik durf er nauwelijks aan te denken wat het met onze kinderen zal doen, als ons gezin uit elkaar valt. Mijn hart breekt als ik denk aan de volgende kerstperiode, waarbij ik mijn kinderen misschien zal moeten missen. Krak, mijn moederhart …
Het voelt hypocriet. Alsof ik aan het liegen ben tegen mijn kinderen, terwijl ik er net alles aan zou doen om hen te beschermen. En net daarom kan ik niet alles zomaar eerlijk op tafel gooien: die kleine schoudertjes kunnen het gewicht nog niet dragen. Niet omdat ik mezelf wegcijfer, maar omdat timing ertoe doet. En omdat sommige waarheden gewoon tijd nodig hebben.
Ik weet dat er andere ouders zijn die dit herkennen. Die ooit zelf kerst vierden met een brok in de keel. Die foto’s hebben waarop iedereen lacht, terwijl er zich op de achtergrond een veel complexer verhaal afspeelt. Relaties veranderen nu eenmaal, gezinnen verschuiven van vorm.
Ik weet nog niet hoe volgend jaar er zal uitzien. Of hoe onze kerst er dan zal uitzien – met wie, of in welke vorm. Maar wat ik wel weet is dat de liefde voor je kinderen soms betekent dat je je schouders recht, blijft ademen en toch de lichtjes van de kerstboom aansteekt.
Niet omdat alles goed is. Maar omdat zij nog even in die kerstmagie mogen geloven ...
