Zonder afscheid: 5 ouders over het moment waarop hun partner zonder boe of ba verdween

Hij ging even melk halen … en kwam niet meer terug

Sanne: ‘Het was een doodgewone ochtend. Hij zei dat hij even melk ging halen. Ik riep nog: “En breng dan ook meteen brood mee!” Hij vertrok, en is nooit meer teruggekomen. Achteraf gezien is het zo cliché, als de vader die om sigaretten gaat en niet meer terugkeert. 

De eerste uren was ik doodongerust. Ik was ervan overtuigd dat er iets gebeurd was met hem. Ik belde in paniek naar zijn vrienden, zijn ouders. Niemand wist iets, of ze deden toch alsof. Die stilte was nog erger dan de waarheid te kennen. En toen kwam het besef: hij was gewoon weg. En hij zou niet meer terugkomen. 

Later bleek dat hij ervandoor was met een jonge vrouw die hij op het werk had leren kennen. Iemand die hem wél de aandacht kon geven die hij bij mij blijkbaar miste. Dubbel cliché … Ik bleef achter met een baby van 8 maanden, en een hoop zorgen. Plots stond ik er financieel alleen voor, moest ik praktisch gezien alles alleen regelen. 

De dagen vloeiden in elkaar over. Maar ik ontdekte dat ik sterker was dan ik dacht. Natuurlijk wil je niet de vrouw worden die verlaten is. Maar je moet erdoor, en je moet leren leven met wat er wél overblijft.’ 

Hij had “ruimte nodig” 

Jamila: ‘Tijdens mijn zwangerschap was hij een betrokken papa to be. Hij ging mee naar elke echo, hield mijn hand vast, praatte tegen mijn buik en droomde al luidop over ons leven als gezinnetje. Maar drie weken na de bevalling kreeg ik plots te horen “dat hij ruimte nodig had”. Die mededeling kwam als een donderslag bij heldere hemel. Het was meteen ook de laatste keer dat ik hem zag.

Daar stond ik dan, met een pasgeboren baby in een appartement dat verschrikkelijk leeg en stil aanvoelde. We hadden geen ruzie, er was nooit een afscheid; er was alleen stilte. Een stilte die aan me vrat. De eenzaamheid overviel me, verstikte me bijna. 

Ik moest verhuizen, helemaal opnieuw beginnen. Het heeft lang geduurd voordat ik m’n weg heb gevonden. Het voelde zo wrang dat ik willens nillens alleenstaande mama werd, van de ene dag op de andere, terwijl dat niet de toekomst was waar ik voor had gekozen. Maar het is niet anders. Net daarom wil ik hier open over praten: het is nu eenmaal de realiteit dat je soms met twee aan het ouderschap begint, maar dat je alleen eindigt.’ 

Ik werd wakker en ze was weg 

Thomas: ‘Mijn vriendin was ’s morgens vroeg de baby aan het voeden. Ik hoorde haar beneden rommelen. Tegen de tijd dat ik zelf beneden was, was ze verdwenen. Er lag geen briefje, er kwam geen berichtje, niks. Ze had alleen het ledikantje achtergelaten, leeg. 

Ik bleef alleen en verdwaasd achter. De politie zei me dat ze niets konden doen. Zolang er geen sprake was van gevaar, moest ik afwachten. De dagen werden weken en ik had geen idee of ik ze ooit nog terug zou zien. 

Na maanden kreeg ik eindelijk contact, via een advocaat. Nu zie ik mijn zoontje één weekend per maand. Dat is weinig, maar ik houd me vast aan het weinige dat er is. Ik heb me zo ontzettend machteloos gevoeld en ben blij met elk momentje dat ik nu met hem kan doorbrengen. En ik blijf vechten en hopen dat ik in de toekomst meer tijd met hem krijg.' 

Ik dacht dat we gewoon ruzie hadden, maar blijkbaar was dat het afscheid 

Eva: ‘Hij deed al een poosje afstandelijk, maar ik dacht: ‘daar komen we samen wel uit’. Die avond hadden we ruzie over iets banaals. De volgende ochtend was hij verdwenen, zijn kast was leeg. 

Ik bleef achter met ons tweejarig dochtertje. Niemand bereidt je voor op de chaos die daarop volgt: plots moest ik me bezighouden met het aanvragen van alimentatie en de boel in mijn eentje rechthouden. 

Het is zwaar geweest, heel zwaar. Ondertussen heb ik ook goede dagen. Dagen waarop ik trots ben, niet omdat ik alles goed doe, maar omdat ik het gewoon dóe. Elke dag opnieuw.’ 

Hij zei niets meer, alsof ik lucht was 

Lotte: ‘Het begon met stilte. Eerst kreeg ik nog korte antwoorden, daarna helemaal niets meer. En toen stond hij daar plots met zijn koffertje. Hij kon me niet eens aankijken en vertrok. Zomaar. Alsof ik lucht was. 

Ik bleef achter met twee kleine kinderen, en een hoofd vol vragen. Die eerste weken draaide ik op automatische piloot. De kinderen naar school brengen, werken, het huishouden doen, de rekeningen betalen … ’s Nachts lag ik te huilen in mijn bed.

Maar langzaamaan heb ik mijn weg gevonden. Ik heb leren inzien dat ik genoeg ben, ook zonder hem. En dat de liefde die ik aan mijn kinderen geef, de leegte zachter maakt. Het is wij drietjes tegen de wereld nu, en dat is precies goed.’