Lieve beste vriendin. Ik mis je. Ik ben je niet vergeten, al lijkt dat misschien wel zo. Onze tijd komt terug, beloofd, hoop ik.
Herinner je je nog het moment aan zee waarbij we fantaseerden over hoe het zou zijn met mijn baby? Heerlijk in de draagzak bij jou, wandelend naar ons favoriete plekje om een bordje nacho’s te eten.
De realiteit is even anders ... We zijn nog nooit aan zee geweest met de baby. Hij is inmiddels een jaar. Te koud, te veel wind, baby ziek ... En het is voor mij zo'n onderneming dat we er nooit aan begonnen zijn. De autoritten vindt hij niet leuk, zijn dutjes onderweg zijn moeilijk ... Ik krijg al stress als ik er aan denk, dus gaan we niet. We stellen het niet eens meer voor, we fantaseren niet meer ...
Herinner je je nog onze reisjes? Die zouden we wel blijven doen, gewoon met baby. Of de baby zou wel bij de papa blijven, want ... hallo ... ik had toch ook recht op een reisje alleen?!
Onze reisjes zijn passé ... Ik kan het niet. Het lukt me niet om onze baby zo lang achter te laten. Zelfs een weekendje is moeilijk te overbruggen. Dus gaan we niet. We stellen het niet eens meer voor, we fantaseren niet meer.
Onze levens zijn zo veranderd en zo anders geworden. Ze liggen mijlenver uit elkaar. De spontane uitjes zijn moeilijk, want dutjestijd ... Op momenten dat mensen samen gaan lunchen, moet mijn kind in bed, dus gaan we niet.
Ik heb het lastig, vecht me soms door de dag. Ik mis mijn vriendin, maar ik bel je niet, want ik zou na twee minuten enkel nog huilen en ik wil niet die zeurende vriendin zijn. Dus bel ik niet.
Ik zou de baby voor geen goud in de wereld willen missen, ik zie hem ongelooflijk graag, maar soms fantaseer ik eens over de tijd dat we samen fantaseerden over uitstapjes naar zee, verre reizen en spontane lunches.
Lieve beste vriendin.
Hoe gaat het eigenlijk met jou?
Ik mis je, ik ben je niet vergeten, al lijkt dat misschien wel zo. Onze tijd komt terug, beloofd, hoop ik.