Aan mijn man: je bent niet mijn assistent, je bent mijn collega

Mijn man is niet altijd aanwezig, maar dat betekent niet dat hij een man van de oude stempel is. Hij is er genoeg en is dan een betrokken papa. Maar op de één of andere manier moet hij dan altijd dingen van mij kopiëren of aan mij vragen wat er precies moet gedaan worden voordat hij dat effectief doet.
Dat is zo frustrerend.
Als kinderen nog klein zijn, zijn er zoveel dingen die ze niet alleen kunnen. Ze hebben een volwassene nodig die hun een beker water geeft. Ze kunnen niet bij de ontbijtgranen in de kast. Ze hebben iemand nodig die de tandpasta op hun tandenborstel doet, op de juiste manier (want blijkbaar is er ook een “foute manier”).
Maar elke keer moeten ze wachten tot mijn man gedetailleerde instructies van mij heeft gekregen over wat hij precies moet doen, en hoe.
Waarom weet je niet wat ik weet?
Het is geen gebrek aan intelligentie. Op papier is mijn man slimmer dan ik. En toch moet ík alles onthouden: wie wat op de planning heeft staan, wie wat wel of niet lust, wie zus of zo getroost kan worden, en zelfs welk weer het wordt (echt serieus: élke dag vraagt hij mij welk weer het die dag zal zijn – en dat vraagt hij met zijn telefoon in zijn handen).
Misschien ben ik extra moe door die donkere winterdagen, maar ik kan je zeggen: als werkende mama met drie jonge kinderen heb ik momenteel een behoorlijk kort lontje. En die eindeloze reeks vragen zijn dan de laatste druppel.
En greep uit de vragen die hij vanmorgen op me afvuurde:
Wat moet er op de boterham van M?
Welke tussendoortjes moeten er mee in de boekentas?
Hoe laat moet N opstaan?
Welke kleren moet hij aan?
Welk weer geven ze morgen?
Je bent mijn collega – we zouden een team moeten zijn
Ik flapte eruit: ‘Het is niet omdat ik de meer aanwezige ouder ben, dat jij mijn assistent bent. Je bent mijn collega, mijn gelijke.’ We zijn partners, een team – en er zou geen hiërarchie mogen zijn in deze “organisatie”.
Een assistent vertrouwt op zijn baas om instructies te geven (een fantastische assistent doet meer dan dat, maar je snapt mijn punt). Een collega daarentegen weet en ziet zelf wat er moet gebeuren. Wacht alsjeblieft niet op mijn instructies. Neem initiatief en doe dingen uit jezelf – want ik ben doodmoe van het constant instructies moeten geven. Ik heb drie kinderen, nier vier. Ik ben verantwoordelijke voor elke behoefte van de kinderen, simpelweg omdat ik meer beschikbaar ben overdag.
Ja, mijn man werkt lange dagen en daar ben ik hem dankbaar voor. Maar ik haat het dat ik alle ballen in de lucht moet zien te houden – ik heb maar twee kleine handen.
Tijd voor promotie
Dus, hoe promoveer ik mijn man van assistent naar collega?
Ik heb er al meer veel mensen over gepraat. En wat ik uit die gesprekken heb geleerd: mannen zijn niet van slechte wil, ze zijn gewoon vergeetachtig. Ze nemen de mentale load niet op zich, gewoon omdat ze niet zo in elkaar zitten.
Dit is daarom mijn plan: ik ga lijstjes maken (en die lamineren!) zodat mijn man weet wat er moet gebeuren. Op die manier heeft hij een referentiedocument en hoeft hij mij niet elke keer als wandelende encyclopedie te gebruiken.
Daarnaast moet ik in mijn achterhoofd houden dat als ik alle ballen zo stevig vasthoud, het vrij logisch is dat mijn man niet zal proberen om er een paar over te nemen – uit angst om ze allemaal te laten vallen. Ik mag niet verwachten dat hij de dingen op dezelfde manier zal doen als ik – dat leidt alleen tot teleurstelling. In de plaats daarvan moet ik gewoon blij zijn dat hij die dingen doet.
Loslaten is niet gemakkelijk – maar een burn-out is nog een pak lastiger.
Dus lieve man: dit is je officiële promotie tot mijn collega. Welkom aan boord, het is geweldig om je in mijn team te hebben!
Vrij naar Kidspot