vrouw aan raam

Ik heb spijt van mijn scheiding

24/01/2025

Ik zit aan de keukentafel, de stilte om me heen is oorverdovend. Mijn kinderen liggen eindelijk in bed, en ik kan de tranen die zich de hele dag hebben opgestapeld niet langer tegenhouden. Ik dacht dat ik de juiste beslissing had genomen toen ik de scheiding doorzette. Maar nu vraag ik me af: heb ik de knoop niet te snel doorgehakt?

De waarheid is dat ik de gevolgen van die beslissing totaal heb onderschat. Ik voel me eenzaam, wanneer ik ’s avonds alleen in de zetel zit als de kinderen in bed liggen. Of wanneer de kinderen bij hun papa zijn. Ik kan moeilijk wennen aan de stilte om me heen. Ik kan moeilijk wennen aan de lege dagen die soms voor me liggen. 

Ook financieel sta ik er nu alleen voor en het voelt alsof ik constant aan het overleven ben. Ik dacht dat ik meer vrijheid zou vinden, maar in plaats daarvan leef ik van salaris naar salaris, probeer ik gaten te dichten en lig ik ’s nachts wakker met een hoofd vol zorgen. Hoe moet ik het in godsnaam redden? 

En dan het co-ouderschap... Ik dacht dat scheiden de beste oplossing was voor de kinderen. Maar ik onderschatte hoeveel pijn het zou doen om mijn kinderen iedere week opnieuw uit handen te moeten geven. Hen moeten missen breekt mijn hart. En hun verdriet breekt mijn hart nog meer. Ze huilen vaak als ze naar hun papa gaan, niet omdat ze hem niet graag zien, maar omdat ze de constante veranderingen niet aankunnen. Ze zijn te jong om dit te begrijpen, en ik voel me zo schuldig dat ik hen dit heb aangedaan.

Ik denk terug aan mijn huwelijk met mijn ex-man. We hadden zeker onze problemen, maar nu ik erop terugkijk, waren het geen onoverkomelijke dingen. We hadden goede dagen, zelfs mooie dagen. We waren geen slecht team, zeker niet als het op de kinderen aankwam. Maar in de chaos van ruzies, onbegrip en dagelijkse sleur zag ik dat niet meer. Ik dacht dat we elkaar kwijt waren, dat afstand nemen de enige oplossing was. Maar nu vraag ik me af of we echt alles hebben geprobeerd om het te redden.

De dagen voelen nu soms zwaarder dan ooit. Ik mis de momenten dat we samen als gezin waren. Dat gevoel van eenheid, hoe imperfect ook. Het idee dat ik dat gevoel van eenheid voor altijd kwijt ben, breekt me. Nu sta ik er alleen voor en voel ik me verantwoordelijk voor alle pijn en chaos die is ontstaan. Mijn kinderen hebben niet gevraagd om deze situatie.

Ik weet niet of het te laat is om dingen te herstellen. Misschien is het niet eens mogelijk. Maar wat ik wél weet, is dat deze spijt een harde les is. Het leert me dat niets zwart-wit is, dat sommige dingen die je breekbaar maken ook de moeite waard zijn om voor te vechten. En het leert me dat ik niet alleen de pijn van nu moet dragen, maar ook moet kijken naar hoe ik het voor mijn kinderen en mezelf beter kan maken, dag voor dag. Want de enige mogelijke weg is vooruit, hoeveel pijn het ook doet ...