Hun grote, verbaasde oogjes staren mij aan. Ze begrijpen het niet. ‘Mama is boos’, zeggen ze; door die ene keer dat ze mij zagen wenen van frustratie omdat ze tegenwerkten. ‘Neen’, corrigeert iemand hen, ‘mama is niet boos, ze is verdrietig.’
Ik hoor het hen herhalen, zoals ze steeds doen bij het leren van een nieuw woord. Echter had ik bij het opstaan in de ochtend nooit kunnen denken dat dit hun “nieuwe woordje van de dag” zou zijn. ‘Verdrietig’, hoor ik hen nogmaals herhalen.
En zoals zoveel volwassen dingen te relativeren vallen op tweejarige leeftijd, gaan ze verder met hun spel, alsof ik niet zojuist mijn vijfde zakdoek vol snotterde.
Want hoe leg je aan een tweejarige uit dat mama haar relatie is afgelopen, plots en uit het niets? Dat de man aan wie ze zich aan hebben gehecht niet meer zal langskomen om samen te spelen in de speeltuin. En dat zij de reden zijn, de aanwezigheid van kinderen in mijn leven.
Hoe vertel ik een kind dat nog niet weet van kwaad, onrecht en oorlog in de wereld, wat een gebroken hart is? Dus ik vertel hun niets, vraag een dikke knuffel en hou mezelf voor dat ze ook dit wel weer zullen vergeten.
Ik zet een glimlach op en probeer op te gaan in hun treinspel, om later super geconcentreerd ‘Bumba’ mee te volgen op tv.
Ik probeer het opnieuw te scheiden: een geëngageerde mama overdag, het gebroken hart kan wachten tot wanneer zij vredig gaan slapen zijn.
Vergeet maar snel liefjes, en hopelijk nog voor een hele tijd, wat jullie nieuwe woordje van de dag was.
