Vraag/antwoord: ‘Na een abortus valt de moederrol voor mijn plusdochter me heel zwaar’

Vraag mama: ‘Waarom is de relatie met mijn plusdochter sindsdien zo veranderd?’

‘Drie jaar geleden startte ik een relatie met een fantastische man, met een al even fantastische dochter. Love them to the moon and back! Nog voor de relatie begon, hadden we dé babbel al. Ik was 28 en hij 33. Ik nog geen kinderen, hij wel al eentje. What did we see in the future? Gelukkig was het voor ons beide heel duidelijk: nee, eigen kinderen (voor mij) of extra kinderen (voor hem) zagen we niet in onze toekomst. En nu nog steeds niet.

Ondanks dat ik zelf geen kinderen wou, moederde ik wel enorm graag voor de plusdochter. Het was zelden een opgave. Ik zeg bewust niet ‘nooit’, want er is natuurlijk wel een reden waarom ik zelf geen kinderen wil. Maar eigenlijk beviel het plusmoederschap me prima. Je leest het al: ik schrijf dit in de verleden tijd. Want afgelopen zomer veranderde de situatie plots. 

Ongewenst zwanger

Afgelopen zomer hadden we een compleet ongeplande en, ja… ongewenste, zwangerschap. Mijn spiraaltje bleek ingegroeid te zijn, waardoor ik niet meer voldoende beschermd was. Het was een clear case voor ons en we gingen met een beslist gevoel naar het Luna centrum om de zwangerschap te laten afbreken. Helaas merk ik sindsdien dat het moederen voor mijn plusdochter veel minder vlot loopt.

Mijn lontje is korter en mijn geduld is sneller op. We hadden voordien regelmatig leuke meidenavondjes samen, maar dat zegt me nu minder. Leuke dingen samen doen, voelt soms echt als een opgave. En ik haat het dat het zo is! Ik merk ook dat mijn plusdochter veel meer op haar hoede is, en voorzichtiger is in mijn buurt. Voordien had ze het gevoel dat ze gewoon alles kon vragen en zeggen, omdat ze wist dat dat kon en mocht bij mij. Maar ze voelt nu duidelijk ook dat er iets veranderd is. 

Hoe vind ik mijn geduld terug? 

Er spelen zoveel vragen in mijn hoofd… Kan dit door de hormonale rollercoaster komen? Hoe lang zou deze situatie dan kunnen duren? Of is dit eerder mentaal? Omdat ik nu nog meer besef dat ik geen kind wil? Of is het alles samen? En de belangrijkste vraag: hoe vind ik dat geduld terug? Ik zou mezelf nog steeds voor een auto gooien om haar te redden als het erop aan komt, dus de liefde voor haar zit zeker nog in mij. Maar ik vind het zo ontzettend jammer voor alle partijen dat ik niet meer de plusmama ben die ik voor de zomer nog wel was. 

Ik wist lang niet hoe ik mijn verhaal kon formuleren zonder als een k*twijf te klinken. Maar de situatie wringt nu zo hard, dat ik er heel graag een oplossing voor wil vinden. Ik kan toch onmogelijk de enige zijn die zoiets beleeft?’ 

Antwoord van coach voor samengestelde gezinnen Marielyne Millecam:

‘Laat me beginnen met te zeggen hoe fijn het is te lezen dat jullie van begin af aan een open gesprek hadden over de toekomst van jullie samengesteld gezin. Dat jullie beiden meteen op dezelfde lijn zaten, is een mooi cadeau dat zorgt voor een veilige liefdesrelatie. Daarnaast ben jij erin geslaagd een heel mooie band op te bouwen met je plusdochter. Dat is iets om te koesteren, want het is niet iedereen gegeven.

Ik kan me inbeelden dat het ontdekken van een ongewenste zwangerschap wel wat teweeg heeft gebracht binnen jullie gezin. Voor jou zal dit zowel fysiek als emotioneel veel energie en ruimte ingenomen hebben, waardoor je nu nog worstelt met gevoelens en vragen. Je wilt het tij doen keren. Jouw wil zorgt alvast voor hoge slaagkansen!

Een samengesteld gezin is anders dan een kerngezin

Naast het hormonale, het mentale en de combinatie van beide, is er ook nog het gegeven dat je deel uitmaakt van een samengesteld gezin. Het belangrijkste inzicht dat ik je wil meegeven rond een samengesteld gezin, is dat het echt anders is dan een kerngezin. Als je het helemaal zo wilt doen als een kerngezin, kom jij in een te ‘moederachtige rol’ te zitten en dat wreekt zich vroeg of laat.

Ook vrouwen die zelf kinderen hebben uit een vorige relatie, of er wensen te hebben in het samengestelde gezin, zijn er niet bij gebaat om die ‘moederrol’ te veel op zich te nemen voor de pluskinderen. Het plusouderschap beviel jou prima, maar kan het zijn dat je net iets te veel op jou genomen hebt, waardoor je nu leegloopt?

In de meeste gevallen nemen vrouwen in een samengesteld gezin al snel heel wat verantwoordelijkheden en taken op zich die eerder bij de biologische ouder liggen. Het is niet jouw taak om te ‘moederen’. In de eerste plaats ben je de vriendin/vrouw van haar papa en dankzij de fijne band die je met haar opgebouwd hebt, kan je een unieke rol spelen in haar leven. Vaak geeft het enorm veel ademruimte als je een stapje achteruit zet. 

De band met eigen kinderen is onvoorwaardelijk, waardoor je verdraagzamer bent en automatisch geeft zonder onmiddellijk terug te krijgen. Een plusband zit anders in elkaar. Daar geef je en verwacht je ook iets in de plaats terug. Iets wat een pluskind je niet kan geven. Om dat in balans te krijgen, is het van belang dat de ouder jou dat in waardering teruggeeft. Iedere plusmama kan haar rol invullen zoals zij zelf wil, zolang ze ook rekening houdt met haar eigen grenzen.

Maar waarom verliep alles voor die bewuste zomer dan vlekkeloos? 

Een samengesteld gezin is voortdurend onderhevig aan veranderingen. Verschillende fases in het leven kunnen invloed uitoefenen. Alles kan lange tijd harmonieus verlopen, tot er binnen het gezin of daarbuiten iets gebeurt of verandert waardoor alles weer wat op losse bodem komt te staan. In jouw geval kan jullie ongewenste zwangerschap en de beslissing om die af te breken een trigger zijn geweest.

Bespreek samen met je partner jouw rol binnen het gezin en luister bij jouw plusdochter of zij nog met onuitgesproken zaken worstelt. Kinderen voelen en weten meer dan we denken. Belangrijk daarin is dat zij zich niet schuldig voelt voor het stopzetten van de zwangerschap.

Samenvattend nog enkele tips:

• Erken dat het afbreken van een ongewenste zwangerschap iets is wat je moet en mag verwerken. Het is begrijpelijk dat dingen anders aanvoelen nu. Onderzoek, zonder oordeel, welke gevoelens er spelen en wat je er nog mee wilt doen. 
• Eigen zuurstofmasker eerst. Je kunt pas voor anderen zorgen als je eerst voor jezelf zorgt. Wat geeft jou energie?  
• Zet in op je partnerrelatie. Jullie twee zijn het fundament van jullie samengesteld gezin. 
• Herbekijk jouw rol als plusmama. Tot waar reiken jouw verantwoordelijkheden? Wat voelt goed en wat niet? Je hoeft niet te ‘moederen’.
• Leg de lat voor jezelf niet te hoog, je doet het al goed genoeg. Het mag ook minder veel, minder perfect, minder leuk en minder harmonisch. 
• Communicatie: blijf verbinden, zowel met je partner als je plusdochter. Afhankelijk van haar leeftijd kun je haar (zonder details) meegeven dat je even minder energie hebt. Dat voorkomt dat ze denkt dat het aan haar ligt. Zeg haar, zoals je het zelf schrijft, hoeveel je van haar houdt. 
• Wees mild voor jezelf. Heb geduld en vertrouw erop dat het opnieuw fijn wordt. Je band met je plusdochter is niet verloren, ook al voelt het nu anders.

Ik heb er alle vertrouwen in dat je op deze manier opnieuw de energie zult vinden om leuke meidenavondjes te beleven, maar bewaak je grenzen zodat jij je geen moeder hoeft te voelen.

Super dapper dat je je verhaal deelde. Dat maakt jou een topwijf en geen k*wijf.’