Als ik nu nog één beslissing moet nemen, dan ga ik gillen

Soms gaat het over kleine beslissingen, zoals wat ik vandaag zou dragen. Ander keren gaat het over grotere of complexere dingen, zoals of ik de leerkracht van mijn dochter een mailtje zou sturen na een incident op school, of dat ik zou afwachten hoe het allemaal uitdraait. 

En dan zijn er natuurlijk nog de beslissingen rond de prioriteiten van die dag. Als ik doorwerk en pas om 13u pauze neem, zal ik dan genoeg tijd hebben om snel boodschappen te doen tijdens mijn lunchpauze? Of zou ik beter al aan het avondeten beginnen, zodat ik daar vanavond (bijna) geen werk meer aan heb en ik dan nog even tijd heb om te sporten? En moet ik vanavond laat de zwemtas van mijn zoon al maken voor morgen, of zou daar morgenochtend nog tijd voor zijn? Elke dag moet ik over zoveel dingen nadenken, en de laatste tijd putten al die beslissingen me echt uit. 

Sinds wanneer vind ik al die beslissingen zo lastig? Was dit niet precies wat ik wilde zoveel jaar geleden, toen ik als tiener de dagen aftelde tot ik een jongvolwassene was en de vrijheid had om te kiezen wat ik wilde? Elke keuze en elke beslissing zou ik – en ik alleen – nemen. Ik genoot van de autonomie en van het gevoel dat ik de leiding had. Maar zoveel jaar later heb ik het helemaal gehad. Al die beslissingen voelen steeds minder als vrijheid en steeds meer als een aanslag op mijn bestaan. 

Voor een deel ligt dat natuurlijk aan het feit dat ik niet alleen beslissingen voor mezelf neem. Mama’s zitten op een draaimolen die nooit stopt. Wanneer we ’s morgens de kinderen klaarmaken, helpen we hen te beslissen wat ze aantrekken. Wanneer we aan het werk zijn, beslissen we welke prioriteiten we die dag hebben. Wanneer we thuiskomen, beslissen we wat we die avond zullen eten, hoe lang de kinderen op een schermpje mogen en welk verjaardagscadeau we kopen voor het nichtje dat dit weekend jarig is. En ondertussen vragen we ons vermoeid af waar we in godsnaam de energie vandaan moeten halen om het ellenlange to-dolijstje af te werken wanneer de kinderen naar bed zijn. 

Het lijkt alsof ik de enige ben die beslissingen neemt – kleine én grote – en het is vermoeiend. Het lijkt belachelijk dat na een lange dag de eenvoudigste vraag zoals “Wat eten we vanavond” voor een uitbarsting kan zorgen. Maar hier zijn we dan – die vier kleine woordjes geven me het gevoel dat mijn hoofd zal ontploffen. 

Ik heb er al over gepraat met andere mama’s, en ik weet dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Er bestaat zelfs een woord voor: beslissingsmoeheid. En daar kan ik me helemaal in vinden. Ik ben moe, uitgeput, en klaar om de handdoek in de ring te gooien als ik nog één keuze moet maken als ik al een hele dag beslissingen heb moeten nemen. 

Wist je dat er CEO’s zijn met miljarden op hun bankrekening die elke dag dezelfde outfit dragen, als een soort uniform? Dat doen ze omdat ze dan al één beslissing minder moeten maken, over één ding niet moeten nadenken. En eerlijk, ik snap dat volledig. Het zorgt voor een beetje mentale ruimte om andere, belangrijkere beslissingen te nemen. En als de ultrarijken (die een chef-kok in dienst hebben om een antwoord te geven op de vraag “Wat eten we vanavond”) de nood voelen om deze gewoonte in het leven te roepen om beslissingsmoeheid te vermijden, dan moet ik dat misschien ook doen. Oké, ik kan geen stylist onder de arm nemen die elke ochtend beslist wat ik moet aantrekken, of een chef-kok die elke dag een heerlijke menu in elkaar flanst, maar een paar aanpassingen kunnen wel helpen. Zoals deze:

• Bepaal wat jou het meeste energie kost. Ik neem dagelijks talloze beslissingen die energie slorpen, maar het is vooral de kwestie “avondeten” die de nagel aan mijn doodskist is. Wat eten we vanavond? Heb ik genoeg tijd om dat klaar te maken? Wanneer heb ik tijd om naar de winkel te gaan? Alles wat met boodschappen, het menu opstellen en het avondeten klaarmaken te maken heeft, zorgt ervoor dat mijn batterij heel snel leeg geraakt. Dat betekent dat als ik dat avondeten systematischer aanpak, mijn leven zal verbeteren. 
• Plan vooruit om de dagelijkse stress te verlagen. Of ik het zalig vind om de zondagvoormiddag een weekmenu op te stellen? Niet bepaald, neen. Maar wat ik nog minder fijn vind, is om aan het eind van een lange werkdag mijn computer af te sluiten en vermoeid te moeten bedenken wat we zouden kunnen eten. Het lukt niet altijd om de planning 100% te volgen, maar het neemt veel stress weg om ’s avonds niet elke keer die beslissing te moeten nemen. 
• Delegeer en laat andere mensen beslissingen nemen. Ik heb besloten de taak een beetje te delegeren: mijn kinderen kiezen nu elke week twee maaltijden op het menu. Ze weten dat de maaltijden die ze kiezen dingen moeten zijn die we allemaal eten (met of zonder tegenzin). Op die manier krijgen ze elke week een paar maaltijden die ze graag eten en hoef ik er niet over na te denken. Win-win! 
• Durf te leunen op je partner of de mensen uit je omgeving. We zouden allemaal 28 uur per dag kunnen gebruiken, maar aangezien dat geen optie is, kan je maar beter vertrouwen op de mensen rond je. Misschien kan je partner de kinderen in bad stoppen terwijl jij een weekmenu opstelt. Als iemand vraagt of je hulp nodig hebt, wees dan eerlijk en vraag om een aantal beslissingen over te nemen. 

Beslissingen nemen is een deel van het leven, maar dat kan behoorlijk overweldigend zijn. Je bent niet de enige die misschien mentaal uitgeput is van al die beslissingen die je de hele dag door moet nemen. Laat andere mensen keuzes maken als dat kan, en probeer een manier te vinden om bepaalde routines te vereenvoudigen! 

Vrij naar Scary Mommy