Orde en netheid ... voor heeeel eventjes

Mama houdt van orde. Structuur. Netheid.

Die autobaan staat toch echt beter met de ingang naar links en die boeken staan mooier van groot naar klein. De duplodoos staat beter in het linkervak van mijn vierkante Ikeakastje en de treinsporen mogen niet samen in de bak met de auto’s.  Het argument ‘het zijn toch allemaal voertuigen’ gaat niet meer op. Ze mogen niet samen, het hoort niet. Oké, ik moet toegeven… het is er misschien een klein beetje over. Maar ik word er gelukkig van!
Heerlijk… tijdelijke perfectie!

Ik heb ook zo van die mooie doosjes waarop heel ordelijk de cijfertjes één tot drie staan. Structuur en netheid in één! Geweldig! Daarin vliegen al jaren al die fikfakkerij waar ik geen speelgoedbak voor heb. Zo van die dingen die hij hier en daar eens krijgt. Hij vindt ze ronduit geweldig. Ik zou ze liefst in de vuilnisbak kieperen nog voor hij het in z’n ‘alles-rondgooiende’ handjes krijgt. Maar goed… Ze zijn er dus ze moeten netjes opgeborgen worden. Heb ik al gezegd dat die mooie doosjes waarop heel ordelijk de cijfertjes één tot drie staan, een doorschijnende voorzijde hebben? Lap, weg perfectie. Door die doorschijnende voorzijde zie je al die rommeltjes zitten!
Dus is er maar één oplossing. Ze staan van één tot drie, netjes in volgorde maar dat zie je niet want nu staan ze met hun niet-doorschijnende kant naar voor.
Heerlijk… tijdelijke perfectie!

Zoonlief heeft ondertussen ook al een aardige Playmobilcollectie. Prachtige, grote stukken: een steenkoolmijn, een kraan, grote trucks, een burcht … (lang leve rommelmarkten) Een paradijs voor echte kerels! ’s Avonds probeer ik daar dan een mooi tafereeltje van te maken. De stenen van de steenkoolmijn mogen niet in de burcht liggen, want stel je voor dat die stoere ridder erover struikelt.
Heerlijk… tijdelijke perfectie!