Dit ben ik! Zo loop ik de laatste jaren wel vaker rond en het liefste zou de oudste ook nog op de rug hangen. Want naast een werkneemster ben ik ook mama van intussen drie telgen.
Als jonge, ambitieuze vrouw besluit je op een bepaald moment een gezin te stichten, niet wetende wat er allemaal op je af komt. Na de geboorte van onze oudste zoon had ik al besloten dat mijn prioriteit de eerste jaren zou liggen bij een thuisfront creëren voor de oudste. Hierin werd ik dan ook heel ambitieus en ik besloot daarom om maar parttime te gaan werken en de oudste wat vaker thuis te laten zijn.
Wist ik veel dat mijn wereld bij telg twee helemaal op zijn kop gezet zou worden. Te horen krijgen: ‘Hier is baby één en daar is baby twee.’ WHAT?! De wereld op zijn kop en daar bleef die dan ook geruime tijd hangen ... Twee in één keer? Hu? Wat? Hoe? Dan valt even alles weg!
De standaard reactie die we kregen was: ‘Oh, hoe leuk! Een tweeling!’ Maar laat me even zeggen dat het traject van een tweeling alles behalve “leuk”, ontspannend of geruststellend is en dan heb ik het alleen nog maar over de zwangerschap. Op dat moment kwam mijn carrière helemaal achteraan het rijtje te staan, want de enige focus was ‘hopelijk blijven ze lang genoeg zitten’ en ‘hopelijk zijn ze gezond’.
Wij hebben geluk gehad en hebben op 38 weken twee gezonde baby’s gekregen (met een paar bumps in the road de eerste weken, maar al bij al waren ze gezond …) en toen was daar opeens COVID! Nog vol in de gewenningsfase als gezin van vijf, werden we gedwongen met vijf thuis gezet. De oudste ging net naar de kleuterklas, de tweeling was net vijf weken oud. Opeens was de oudste fulltime thuis bovenop de twee baby’s die we nog volop moesten leren kennen. Ik moet er geen tekeningetje bij maken …
Na de eerste lockdown moest ik opnieuw op zoek naar een nieuwe uitdaging (bovenop drie kinders ;-)). Wat me tijdens die zoektocht opviel is dat ambitie vaak alleen gelinkt wordt aan een carrière en dat hoogopgeleid zijn voor de meeste betekent dat er een voltijdse carrière naar de top moet volgen. Als je afwijkt van die norm, zoals ik, dan voel je langs veel zijden druk om terug in die norm te gaan (werkgevers, VDAB, recruitment bedrijven).
Maar ik heb stand gehouden en ben aan die ambitie voor een bepaald soort thuisfront blijven vasthouden en heb ook een nieuwe job gevonden. Low key, velen zouden zeggen “onder mijn niveau” maar het heeft me wel de energie gelaten om dat ambitieuze thuisfront te creëren.
In september gaan die twee jongsten ook al weer naar het school en komt er weer veel meer ruimte om die carrière uit te bouwen. Ik heb nog 40 jaar om er iets van te maken. Maar door al die ervaringen zal het met eigen projecten zijn en helemaal anders dan dat ik het ooit had kunnen bedenken!